So Hideous is een van de vele takken aan de nog immer uitdijende blackgaze/post-blackmetalboom. De band is in 2010 ontstaan in New York en levert drie jaar later, na een tweetal ep�s, zijn debuutalbum Last Poem, First Light af. Vorig jaar bracht de groep de opvolger Laurestine uit. Het album verschijnt in eerste instantie in eigen beheer, maar wordt al snel opgepakt door Prosthetic Records. Terecht, want So Hideous verdient zeker een breder luisterpubliek. De meer dan solide uitvoering compenseert namelijk het gebrek aan originaliteit.

Wat kan de luisteraar verwachten van dit album? Laurestine doet nog het meest denken aan een mengeling van Deafheaven en Ghost Bath, met een flinke extra scheut post-rock. Door de prominente rol van dramatisch aangezette strijkinstrumenten doet So Hideous ook regelmatig aan de Japanse post-rock van Mono denken. Opener Yesteryear begint overigens nog met wat elektronische drumbeats die een beetje Anathema-achtig aanvoelen (denk aan Distant Satellites). Al snel nemen wollige, in ruis ondergedompelde gitaarriffs het echter over.

Soms is het leentjebuur spelen wel heel opzichtig, zoals het begin van Here After, dat toch wel opmerkelijke overeenkomsten vertoont met het Mono-nummer Ashes In The Snow (van het overigens prachtige Hymn To The Immortal Wind-album). Toch maakt So Hideous het meeste indruk tijdens dergelijke melancholische postrock-passages. Zo is vooral het begin van Relinquish erg fraai, niet in de minste plaats door het inventieve drumwerk. Doordat de zeven nummers naadloos in elkaar overlopen, voelt Laurestine als ��n geheel aan. De warme, drukkende productie past bovendien goed bij dit soort muziek.

Hoewel Laurestine het potentieel van So Hideous goed laat horen, is er ook nog ruimte voor verbetering. Zo grijpen de symfonische postrock-gedeeltes en de post-blackmetalpassages nog niet altijd even overtuigend in elkaar. Op de momenten wanneer dat w�l lukt, wordt ook meteen de kracht van So Hideous hoorbaar (The True Pierce is een mooi voorbeeld hiervan). De band kan ook nog groeien in het uitwerken van contrasten. De ruige passages mogen nog wel wat intenser, terwijl de ingetogen passages ook echt klein gehouden mogen worden.

Ondanks dergelijke kanttekeningen is Laurestine een prima werkstuk geworden. Zoals aangegeven loopt de plaat niet over van originaliteit. Dat is echter niet per se een probleem. Liefhebbers van bovengenoemde bands zullen immers desondanks aardig wat uurtjes plezier beleven met dit schijfje. Geef het gewoon eens een kans, zou ik concluderen.

Tracklist:
1. Yesteryear
2. Here After
3. Relinquish
4. The Keepsake
5. Falling Cedars
6. The True Pierce
7. A Faint Whisper