Wie van moderne, progressieve metal houdt, kan niet om Meshuggah heen. Het was Meshuggah dat in 2002 met het album Nothing de achtsnaar groot maakte. Maar dat was nog niet alles. Nee, de polymetrische composities vormden de basis voor 'djent'. Alles en iedereen dat zich djent noemt, is in de basis een rip-off van Meshuggah.
Sinds die release heeft Meshuggah niet stilgezeten. Daar waar andere bands van die leeftijd (de band bestaat volgend jaar dertig jaar) zichzelf herhalen en kopiren, vinden deze Zweden zichzelf telkens opnieuw uit. De lat wordt elke keer weer hoger gelegd. Wie herinnert zich niet de wedstrijdjes Bleed drummen op YouTube toen Obzen net uitkwam?!
Het is dan ook geen verrassing dat Tomas Haake ook op The Violent Sleep Of Reason de show steelt. Wat hij allemaal uit zijn pannenset tovert... Het is onnavolgbaar, en voor mij, onbeschrijflijk. Er zijn echter een paar opvallende verschillen met de voorgaande albums. De enorm lange 'frases' bijvoorbeeld. Dit is natuurlijk niet geheel nieuw, maar nu wel vaker aanwezig. Nou ja, aanwezig... Aanwezig voor de aandachtige luisteraar, want die frasen doet hij er 'gewoon even bij' naast het 'gewone drumwerk'.
The Violent Sleep Of Reason wordt verder in een nogal laag tempo gespeeld. In een onlangs gepubliceerd interview gaf Haake ook aan dat dat het moeilijkste was om te leren: het voor zijn gevoel traag spelen van de nieuwe nummers. Die traagheid geeft met name de stuwende, drukkende riffs meer ruimte om te ademen waardoor de speelstijl van Meshuggah veel meer tot zijn recht komt. Het klinkt daardoor allemaal een stuk organischer.
Die levendige ervaring wordt versterkt door de manier van opnemen. De plaat is namelijk 'live' opgenomen, in die zin, dat de bandleden tegelijkertijd speelden. Daar waar met name Kolos en Obzen erg mechanisch klonken, leeft The Violent Sleep Of Reason veel meer. Het heeft een eigen gezicht; veel meer body.
Een ander opvallende en enigszins verrassende maar welkome verandering zijn de terugkerende Thordendalismes. Dat woord bestond vast nog niet, maar de solo's van gitarist Fredrik Thordendal verdienen een eigen woord. Wie de plaat Sol Niger Within (uit 1997 nota bene) van zijn soloproject Fredrik Thorendals's Special Defects kent, weet genoeg.
En zo weet Meshuggah zich te handhaven in de top van de moderne metal. De heren worden ouder, krijgen grijze haren, maar zijn nog lang niet versleten. De lat voor de concurrentie ligt weer een paar centimeter hoger. Luister en huiver; ga er maar aan staan!
Tracklist:
1. Clockworks
2. Born In Dissonance
3. MonstroCity
4. By The Ton
5. Violent Sleep Of Reason
6. Ivory Tower
7. Stifled
8. Nostrum
9. Our Rage Won't Die
10. Into Decay
