De ambient black metal van dit eenmansproject van de heer Zifond draait al sinds 2005 mee, hoewel het tot 2009 duurde voordat het debuutalbum Crpuscule Hivernal Sans Fin Sur Les Terres De La Guerre in de schappen lag. Met Les Tnbres Modernes is de Canadees toe aan plaat nummer vijf, hoewel er tussentijds ook een stroom aan demos, split-releases en eps is verschenen. We hebben dus met een productief baasje te maken. Helaas is Les Tnbres Modernes niet het beste werk van Neige Et Noirceur. Terwijl het oude werk nog sterk in de richting van Darkspace en met name Paysage DHiver neigde (denk aan een ondoordringbare wervelstorm aan ruizige black metal op een bed van kille keyboardklanken), kiest Zifond op dit album voor een andere aanpak. De snelheid is gebleven, maar de sfeer is ditmaal heel anders.
De verandering qua sfeer zal ongetwijfeld te maken hebben met de thematiek van Les Tnbres Modernes. Het album richt zich op de Eerste Wereldoorlog. De mechanische en verstikkende sound representeert het moderne en tegelijkertijd uitzichtloze karakter van deze oorlog. Een andere verandering is dat Schimaera (Chimre Noire) de vocalen voor zijn rekening neemt. Het voornaamste probleem dat ik heb met Les Tnbres Modernes is het wat fragmentarische karakter. Normaliter gaat het motto overdaad schaadt op voor bands die menen ellenlange albums te moeten schrijven, maar Les Tnbres Modernes lijdt aan het tegenovergestelde euvel. De krap veertig minuten speelduur en de relatief korte nummers voorkomen dat je als luisteraar echt in de sfeer wordt meegezogen.
De eerste twee nummers behoren meteen tot het beste materiaal van dit album. Opener Si Vis Pacem, Para Bellum doet wat Peste Noir-achtig aan. Battlespirit kan bouwen op enkele machtige riffs, terwijl de ondersteunende keyboards zorgen voor epische sfeer. Daarentegen voelen Walpurgis 1917 en La Saison Des Morts onaf aan. Ook het enorm blikkerige drumgeluid helpt niet echt mee om de ambient black metal van de juiste sfeer te voorzien. Op Les Tnbres Modernes lijkt vooral de geest van Mtiilation rond te waren (luister maar eens naar La Mcanique De Lucifer en Ciel DAcier). Vooral de schelle en buitengewoon venijnige strot van Schimaera is daar debet aan.
Hoewel Les Tnbres Modernes dus niet over de gehele linie even sterk is, is er een aantal erg interessante momenten te vinden. De mengeling tussen industrial, black metal en neoklassiek pakt soms erg goed uit, zoals in Feldgrau, waarin samples van Wagneriaanse operas met onheilspellende industrial-klanken samengaan. Afsluiter Adieux is het meest interessante nummer. Het is een mengeling van martial industrial en neoklassiek ( la Arditi), waarbij fragmenten van oude langspeelplaten en nieuwsuitzendingen worden vergezeld van samples van luchtalarmen en mitrailleurgeratel. Een bevreemdend en erg sterk einde van een album dat een aantal boeiende ideen bevat, maar over het algemeen toch ietwat wisselvallig is.
Tracklist:
1. Si Vis Pacem, Para Bellum
2. Battlespirit
3. Walpurgis 1917
4. La Saison Des Morts
5. La Mcanique De Lucifer
6. Post Mortem
7. Ciel D'acier
8. Felgrau
9. Des Spectres
10. Adieux
