Hoe dat precies kan, is niet makkelijk uit te leggen. Waarschijnlijk was het moment gewoon juist en had ik na een periode van technische en progressieve metal behoefte aan wat aardser materiaal. Hoe dan ook, Sodom is uitgegroeid tot één van mijn favoriete thrashgroepen. Ook de laatste platen vind ik stuk voor stuk super. Decision Day sluit in zekere zin naadloos aan op die schijven, al kostte me het toch wat tijd om dat in te zien.
Deze zestiende schijf (de debuut-ep meegerekend) slaat namelijk niet direct finaal in als een bom. Dat heeft niet alleen muzikale redenen. De productie is namelijk wat vlakjes. Het album klinkt op zich oké, maar de muziek knalt er niet uit. En dat hebben met name de vette riffs van de nog altijd schromelijk ondergewaardeerde Bernemann wel nodig. Wel klinkt de plaat wat helderder dan voorganger Epitome Of Torture. Dat was toch een ietwat modderige aangelegenheid.
Dan de songs. Die zijn eigenlijk vanaf Sodom uit 2006 steeds wat technischer, melodieuzer en gevarieerder geworden. Decision Day vormt daarop geen uitzondering. Daarom kost deze jongste telg toch wat meer tijd dan effectieve pletwalsen als bijvoorbeeld Code Red of Agent Orange. Maar wie wat moeite investeert, mag zich wel vlot rijk rekenen. In de vorm van tracks als de vrij uitgesponnen opener In Retribution, het vette Rolling Thunder en het tekstueel sinistere Caligula staat er toch weer een aantal ijzersterke tracks op. Stuk voor stuk gevarieerde nummers waarin Sodom regelmatig van tempo wisselt en zo nu en dan ook heel melodieus voor de dag komt.
Dat het heftiger kan, blijkt wat later. In de vorm van het vlotte Belligerence en al eerder als single uitgebrachte Sacred Warpath staan er tevens wat stevigere songs op. Maar zelfs in deze songs lijken de Duitsers nooit de nuance uit het oog te verliezen. De riffjes in Sacred Warpath zijn voor Sodom-begrippen bijvoorbeeld best ingewikkeld. Als het aan mij ligt, is dat geen enkel probleem. Maar misschien dat de fans van het eerste uur zich toch enigszins achter de oren krabben.
Decision Day blijkt uiteindelijk dus gewoon weer een lekkere plaat. Misschien mede door de wat oppervlakkige productie niet de beste, maar wel erg degelijk en zeker niet vrij van wat verrassende accenten. Leuk is bovendien het fantastische artwork van Joe Petagno. De van Motörhead bekende hoestekenaar heeft er een mooi eerbetoon aan diezelfde Britse band en Lemmy van gemaakt. Alsof mascotte Knarrenheinz door de hoes van Another Perfect Day naar buiten probeert te breken. Des te geiniger is dat Sodom met deze plaat juist wat verder afstand neemt van de eerder vaak aanwezige Motörhead-drive in de sound. Dat doet echter weinig ter zake. Decision Day is gewoon een lekkere plaat die bewijst dat het gezelschap rond Tom Angelripper nog jaren meekan.
Tracklist:
1. In Retribution
2. Rolling Thunder
3. Decision Day
4. Caligula
5. Who Is God?
6. Strange Lost World
7. Vaginal Born Evil
8. Belligerence
9. Blood Lions
10. Sacred Warpath
11. Refused To Die
.jpeg){kind=small}
