Muzikaal gezien valt het album te omschrijven als ambient black metal, maar dan in zijn meest repetitieve, uitgestrekte variant. De toon is bovendien een stuk lichter dan bij bands als Darkspace en Borgne. Stellar Descent bevindt zich dan ook meer in het vaarwater van groepen als Lustre en Sieghetnar, waarin gruizige blackmetalriffs slechts het achtergronddecor vormen van etherische keyboardklanken. Fading kan nog het best omschreven worden als meditatiemateriaal voor blekkies. Rustige ambient voert in eerste instantie de boventoon en zorgt voor een bijzondere sfeer, maar na nog geen tien minuten ben je als luisteraar al aardig het nummer ingezogen.
Pas na ruim een half uur zorgt een aantal subtiele veranderingen ervoor dat je als luisteraar weer even in het hier en nu terugkeert, maar al snel worden de zintuigen weer bedwelmd door het monotone ritme, de eindeloos repetitieve riffs, de lichtvoetig dwarrelende ambientlagen en de voortdurend terugkerende en gemanipuleerde field recordings van kwakende eenden (ja, echt!). Het is knap hoe Stellar Descent sereniteit en intensiteit met elkaar weet te combineren, want enerzijds is Fading een heel sereen album, maar tegelijkertijd raast dit nummer meer dan een uur op hoog tempo door.
De lengte en de monotonie zullen veel mensen afschrikken, maar toch heeft Fading absoluut zijn charme. Het is in ieder geval een heerlijk werk om mee weg te dromen. Minpunt is wel dat de screams wat t vaak opduiken, waardoor de sfeer op een gegeven moment iets verloren gaat. Wat dat betreft was een keuze voor langere, instrumentale passages waarschijnlijk sterker geweest. Wie van ambient black metal houdt en daarnaast goed uit de voeten kan met de trage opbouw van een drone/doomformatie als Nadja, zal veel van zijn gading vinden bij Stellar Descent. Fading is zeker niet perfect, maar weet toch te intrigeren.
Tracklist:
1. Fading
