Ondanks dat Morningrise vaak in adem genoemd wordt met Orchid, zit er wel degelijk verschil in de twee platen. Wat ze gemeen hebben, is dat de productie ondermaats is, de songwriting (alhoewel verbeterd) fragmentarisch, dat Opeth in deze periode een outsider bleef en beslist niet populair was. Naar eigen zeggen verandert dat pas met Blackwater Park, maar het aanzien binnen de scene stijgt wel degelijk eerder. De ontwikkeling die de Zweden met deze tweede plaat inzetten, is ��n die wat minder Iron Maiden-gericht is en progressieve, psychedelische en vooral jazzy elementen verwelkomt.

Laten we met de punten van kritiek beginnen. Morningrise ademt doorgaans minder sfeer dan zijn voorganger. Nectar heeft daar bijvoorbeeld last van. Mikael zelf verklaart dat delen van het album zelfs niet om aan te horen zijn. Het drumwerk is bij vlagen machinaal en mist daardoor emotie. Een deel van de fans heeft hierdoor minder gevoel bij deze plaat dan bij Orchid of later studiomateriaal. Dan Swan� heeft dus geen goed werk geleverd en het is dan ook de laatste samenwerking tussen hem en Opeth op dit gebied. Wat wel voldoende is uitgelicht, is het (funky) basspel van Johan de Farfalla, zoals te horen is in bijvoorbeeld Advent en Nectar.

Dat de songwriting op momenten fragmentarisch is, komt doordat Advent (daarin komen delen terug van Into The Frost Of Winter) en Black Rose Immortal nog uit begin jaren negentig stammen. Toch is er wel degelijk vooruitgang en dat terwijl de nummers allemaal langer dan tien minuten duren. Zo zijn de akoestische stukken verbeterd. Het beste voorbeeld van de progressie is het door de jaren zeventig be�nvloede To Bid You Farewell, het eerste nummer in de discografie dat alleen maar cleane zang bevat. �kerfeldt laat hiermee een duidelijke verbetering ten opzichte van het debuut horen (zekerder van zichzelf, maar nog altijd voorzichtig) en ook zijn extreme vocalen pakken gevarieerder uit.

Het veelgeprezen Black Rose Immortal is eigenlijk het meest fragmentarische van het kwintet. Het herinnert daarom af en toe aan Orchid. Omdat het debuut vertraagd is uitgebracht, zijn veel nummers van Morningrise al geschreven voordat Orchid in de winkels lag. Dat wil niet zeggen dat het geen sterke momenten bevat. Integendeel, alhoewel wat wisselvallig, komen in deze kolos de mooiste harmonie�n voorbij en is Black Rose Immortal wellicht de track met de meeste sfeer, samen met To Bid You Farewell. The Night And The Silent Water is het meest emotionele. Het gaat over de opa van Mikael, die vlak voor de opnamen van het album stierf. Op negen minuten komt een passage voorbij die sterk doet denken aan Godhead�s Lament en later in Wreath. Dit is een van de voorbeelden dat fragmenten al leken op de songwriting zoals die later kenmerkend zou zijn voor de Zweden.

Morningrise is weliswaar op het gebied van songwriting een stap voorwaarts ten opzichte van Orchid, toch is het een plaat die gemengde gevoelens met zich meebrengt. De metalen productie draagt niet bij aan de sfeer en ondanks dat Opeth met deze plaat al wat dichter in de buurt komt van het latere materiaal, is er nog genoeg op aan te merken. Dat neemt niet weg dat, net als het debuut, deze tweede full-length heel veel fraaie idee�n bevat en constanter is dan zijn voorganger. Er zijn zelfs fans die zweren bij de oude sound en derhalve het duo tot hun favoriete platen rekenen. Die mogen bij de eindscore dan ook beslist wat optellen, want het blijft een album met mooie momenten.

Tracklist:
1. Advent
2. The Night And The Silent Water
3. Nectar
4. Black Rose Immortal
5. To Bid You Farewell
6. Eternal Soul Torture (bonustrack)