Het is twee jaar geleden dat ik kennismaakte met Vanhelgd. Dat was vlak nadat het derde album Relics Of Sulphur Salvation uitkwam. Rauwe old school death, genspireerd door de bands uit Stockholm. Het verslavende buzzsaw-geluid wordt gecombineerd met furieuze tremeloriffs. Mijn nieuwsgierigheid naar deze band werd gewekt doordat de vergelijking werd getrokken met Asphyx. Het stemgeluid van gitarist Mattias Frisk heeft overeenkomsten met dat van Martin van Drunen, maar daarmee houdt de vergelijking feitelijk op. Vanhelgd heeft een eigen geluid en blackened doom/death dekt de lading behoorlijk.
De band uit Mjlby, precies tussen Gteborg en Stockholm, werd in 2007 opgericht door Mattias Frisk. Na een jaar werd het debuutalbum Cult Of Lazarus uitgebracht, gevolgd door Church Of Death in 2011. Beide platen werden goed ontvangen. Mattias is tevens kunstenaar en maakte zelf het artwork. Hij werkte ook voor andere bands, waaronder Ghost (If You Have Ghosts) en King Of Asgard (...To North en Karg). Vanhelgd (uitgesproken als Vanhelgad) heeft twee vocalisten, al is het vooral Mattias die je hoort. De grunts van gitarist Jimmy Johansson zijn dieper en samen met drummer Bjrn Andersson maakt hij vanaf het eerste moment deel uit van de band. Bassist Jonas Albrektsson speelt ook in King Of Asgard en doet vanaf 2013 mee.
Hoewel Temple Of Phobos direct stevig en vertrouwd van start gaat met Lamentation Of The Mortals, gevolgd door het opzwepende Rebellion Of The Iniquitous, bevat het album als geheel minder snelheid en agressie dan de voorganger. De rauwe, zwartgeblakerde, melodieuze death heeft plaatsgemaakt voor meer variatie en een groter aandeel zware doom. Meest opvallende track is Den Klentrognes Klagan, met koorzang, toetsen en gastbijdragen van vocaliste Fia Kempe (The Great Discord) en trompettist Jan-Helge Henriksen. Deze track is een hoogtepunt en vormt de inleiding naar het gevarieerdere karakter. De titeltrack opent met tribal-achtige drums en de melodielijnen doen een beetje denken aan folk. Bijzonder fraai is de zware koorzang in het midden van de track, alsof je op een galjoen de roeiers vanuit het onderruim hoort. Gravens Lovsang is een beduidend langzamer nummer. Het is te snel voor funeral doom, maar de zware, melancholische sfeer gaat wel in die richting. Het contrast met de eerste nummers had bijna niet groter kunnen zijn.
Naast al deze positieve geluiden is er ook kritiek. Rejoice In Apathy weet me niet te boeien vanwege de eentonige riffs. Zeker na meerdere luisterbeurten gaat het zelfs vervelen. Dit wordt volledig goedgemaakt door de ingetogen afluister Allt Hopp Är Förbi. Vooral de passage net voor het einde, waarin beide grunters met Fia Kempe te horen zijn, is erg fraai. Na bijna zes minuten lijkt de plaat ten einde, maar na twee minuten stilte wordt je beloond met een hidden track. Dit is een tweede versie van hetzelfde nummer, maar dan in de stijl van de eerste twee tracks en zonder bijdrage van Fia. De cirkel is weer rond en je kunt met een gerust hart het volledige album nog eens beluisteren.
Tracklist:
1. Lamentation Of The Mortals
2. Rebellion Of The Iniquitous
3. Den Klentrogenes Klagan
4. Temple Of Phobos
5. Gravens Lovsång
6. Rejoice In Apathy
7. Allt Hopp Är Förbi
