Nine Stones Close is een internationaal gezelschap, bestaande uit Nederlandse, Engelse en Ierse muzikanten. Zo speelt drummer Pieter van Hoorn (Knight Area) in de groep en beroert Christiaan Bruin van Sky Architect de toetsen. Belangrijkste man is gitarist Adrian Jones, die Nine Stones Close een jaar of acht geleden in eerste instantie opricht als een soloproject. Het komt er dus op neer dat deze club uit zeer ervaren muzikanten bestaat. Dat hoor je er natuurlijk aan af. Technisch valt er geen speld tussen te krijgen. Maar dat is binnen het genre van de progressieve rock toch wel een vereiste. Het gaat toch om de songs.
Die songs liggen in het vaarwater van de oude, vertrouwde Britse neo-proggroepen als Pendragon, IQ en Marillion. Zij het een stuk steviger en moderner. Zo nu en dan zijn er wat zijstapjes naar het geluid van Porcupine Tree, Riverside en zelfs Soundgarden. Of die invloeden allemaal bewust in de muziek zijn geslopen, weet ik niet en het doet er eigenlijk ook niet toe. Wel is duidelijk dat deze mannen prima kwaliteit leveren. De vijf vrij lange tracks staan bol van de contrasten. Melodie en stevig rockende partijen houden elkaar uitstekend in evenwicht. Met name de wisselwerking tussen keyboard en gitaar is ideaal. Zodoende groeien nummers als Goldfish en Spoils uit tot sprankelende meesterwerkjes, die zo nu en dan lekker tegen metal aan schurken.
Dure tijden dus voor de liefhebber van een potje vooruitstrevende rockmuziek. Want Leaves mag er gewoon zijn. Nieuwe paden verkent de groep misschien niet, maar de uitvoering en nummers zijn van een geweldig niveau. Misschien dat de productie nog wel wat grootser had gekund. De rustige passages klinken bijvoorbeeld wat kaal en de (overigens erg sterke) gitaarsolo's hadden wat harder in de mix mogen staan. Echt storen doet dat niet, maar het is een puntje om mee te nemen naar een volgende release. Een album waar ik alvast reikhalzend naar uitkijk.
Tracklist:
1. Complicated
2. Goldfish
3. Lie
4. Spoils
5. Leaves
.jpeg){kind=small}
