De Zweedse formatie doet productioneel op deze nieuwste full-length wat Riverside deed met Love, Fear And The Time Machine, met dien verstande dat de nummers van Wolverine vaak wat langer zijn, zoals de opener van bijna een kwartier direct aantoont. De bas staat wat harder in de mix en met name tijdens de stevige passages is de distortion van de gitaar verder teruggedraaid, zowel in toon als volume. Dat maakt dat het album nog rustiger klinkt dan Communication Lost. Soms gelaagd als in de proggy The Bedlam Overture, soms minimalistisch zoals in het prachtige Pile Of Ash, waar langzaam getokkel van Jonas Jonsson (opvolger van Mikael Zäll) samengaat met de prachtige emotionele voordracht van Stefan Zell.
Zijn zanglijnen (soms à la Whitesnake en Queensrÿche) behoren tot de sterkste punten van Wolverine. Het refrein van het rustige Our Last Goodbye is memorabel, maar ook als hij kracht zet, maakt hij indruk. Hij is echter niet de enige die van zich doet spreken. De instrumentatie, die af en toe aan Riverside, Anathema, Tool, Fates Warning en classicrockbands doet denken, staat doorgaans in het teken van de vocalen en zijn sfeerbevorderend. Een uitzondering daarop is het progressieve Nemesis. Daarin zit een drie minuten lange instrumentale sectie met prachtig samenspel van de musici. Dit gedeelte bevat keyboard- en gitaarsolo’s die van deze track een van de hoogtepunten maken.
Machina Viva is een album dat elke luisterbeurt mooier wordt. Een groeiplaat dus. Wolverine vindt een mooie balans tussen wat stevigere rocktracks, waarin de metal nauwelijks meer aanwezig is en rustige liedjes die lekker wegluisteren. De zeventig minuten speeltijd voelen dan ook beslist niet lang aan. Een heerlijk melancholische plaat vlak voor het slapen gaan. Aanrader voor fans van genoemde bands.
Tracklist:
1. The Bedlam Overture
2. Machina
3. Pile Of Ash (ES335 Version)
4. Our Last Goodbye
5. Pledge
6. When The Night Comes
7. Nemesis
8. Sheds
9. Pile Of Ash (Cello Version) (bonustrack)
.jpeg){kind=small}
