Zwart. Alles is zwart. Niet de kleur die je krijgt als je de aardappelen hebt laten aanbakken of als je je ogen sluit. Dit is zwart in zijn puurste vorm. Zonder gevoel. Zonder emotie. Het beangstigt me. Een oncontroleerbaar soort angst die ontstaat in je onderste ruggewervels, alwaar het groeit en groeit. Ken je dat gevoel? Een ijskoude prop die tergend langzaam omhoog glijd, elke wervel speels een venijnig tikje gevend. Nu, exact zo'n gevoel. Ik voel het, staand (of zittend? zwevend? gevoel en waarneming lijkt van me afgenomen te zijn) in het niets.

En toen de klap.

Ineens gebeurde alles tegelijk. In felgekleurde tutu's gestoken dierenartsen die koortsachtig op hun handen een driekwartsmaat-polka dansen. Zeventienduizendnegenhonderddrie�ntwintig zeekoeien die een rubberbootje van plastic roeien door een zee van wolken, terwijl de lucht flitst en stormt en zoemt en hazert. Loeiende sirenes die rechtstreeks uit de diepste gaten van de hemel lijken te komen, schallend uit de roestvrijstalen trechters van God's negen gevallen engelen. En dan de stemmen, mijn God, die stemmen! Hoge schelle en snerpende kreten met een verdacht zuidelijke klank. "Scriva, scriva! Goda le nostre melodie dal hell! Scriva fino a che non cadiate!" Zou de taal van de doden dan toch Italiaans zijn?

Een tweede klap.

Ik open mijn ogen. Geen zwart meer. Geen dansende doctoren of sirenes. Alleen een gigantische pijn in m'n kop en een huisgenoot die eindeloos doorzeikt over m'n troep die door het hele huis zwerft. Als gehypnotiseerd sta ik op en begin ik in een kast te graven. Daar ergens onderin, verstopt onder een hele berg promotiemateriaal, vind ik het tweede album van Browbeat. Goddomme! De droom! Het was een teken! Vluchtig kijk ik door de bio. Releasedatum: 21th of April 2003. Oeps...

Browbeat is dus een Italiaans bandje dat al enige jaren zijn agressieve nu-metal voorziet van een boodschap, zoals misschien al wel duidelijk is aan de songtitels. De dertien tracks die dit album rijk is wordt de luisteraar duidelijk gemaakt dat het menens is. Het is allemaal de schuld van het systeem! De oplettende lezer heeft de term nu-metal al opgemerkt. Ja, inderdaad. In principe kan ik wel een eerlijk oordeel geven aan dat soort muziek, maar deze is behoorlijk lastig. Geen factoren die me mateloos irriteren. Eigenlijk is 'ie best goed. Op de van stevig Italiaans accent voorziene raps na ligt alles lekker in het gehoor en vooral de Spineshank-achtige refreintjes doen het goed. Best ok dus!

Die nacht sliep ik droomloos.

Tracklist:
1. Before Death .......
2. Till Death
3. Hater
4. Face My Rage
5. Master=Monster
6. Pure Smile
7. Blind Revenge
8. The Plan
9. Grey Sky
10. Your Punisher
11. Essere Il Tuo Specchio
12. Crush The System
13. Audioviolence