Tegenwoordig klinken veel blackmetalbands net zo netjes en glad als vele mainstream-metalbands. De Portugezen van Candelabrum doen niet mee aan deze trend en hanteren dan ook een lo-fi benadering. Ook de albumhoes van Necrotelepathy is authentiek en heeft iets nostalgisch. Het doet denken aan de melancholische kunst van Theodor Kittelsen. Over de achtergrond van deze band valt weinig tot niets te vinden, dus ik zal me volledig storten op de klanken van dit album.

Necrotelepathy bevat twee tracks die beide ongeveer een kwartier duren. Ze zitten boordevol melancholische klanken die gemaakt zijn met scherpe blackmetalriffs en angstaanjagende en deprimerende keyboardpartijen. Hieroverheen wordt wanhopig gekrijs en wolfachtig gejank gedrapeerd, waardoor de luisteraar in een ijzige greep blijft, al had de zang wat mij betreft wel wat meer power mogen hebben. De songs bouwen verder op de basismelodie en wisselen weinig af. Dit komt misschien wat saai over, maar ik blijf geboeid doordat alles zo intens klinkt. Wat ook opvalt, is dat (in tegenstelling tot andere undergroundbands in het genre) alles behoorlijk strak is ingespeeld. De drumpartijen zijn wat eentonig, maar leggen zo nu en dan wel gewenste accenten die het geheel stukken dragelijker maakt.

Necrotelepathy is een mooie plaat waar de luisteraar niet vrolijker van zal worden. Dit is een compliment, want de sfeer die Candelabrum cre�ert, maakt deze schijf tot een aanrader voor liefhebbers van de oude Burzum, Xasthur en Nortt.

Tracklist:
1. Necrotelepathy Part I - Distant Voices In The Darkest Night
2. Necrotelepathy Part II - Prayers For The Damnation Of Man