Death Angel is altijd een buitenbeentje geweest in de de Bay Area Scene. Toen bijna dertig jaar geleden het debuut The Ultra-Violence uitkwam, waren de neefjes nog tieners, die werden geholpen door Metallica, vooral door Kirk Hammett. Mede door die underdogpositie heb ik altijd een zwak gehad voor Death Angel. Gitaarvirtuoos Rob Cavestany is even oud als ik, zanger Mark Osegueda een jaartje jonger en ook dat heeft me altijd gefascineerd. Toen was er dat ongeluk met de tourbus, de breakup en de comeback met The Art Of Dying (2004), met op gitaar Ted Aquilar. Een waanzinnig goed gitaristenduo was geboren. Ted haalde zijn maatjes van Scarecrow erbij en sinds Relentless Retribution is de line-up ongewijzigd.
The Evil Divide is de achtste in een lijstje indrukwekkende studioalbums. Death Angel mag een underdog zijn, de band staat voor kwaliteit en heeft nooit ondermaats werk afgeleverd. Producer Jason Suecof (Trivium, Deicide) heeft opnieuw goed werk verricht. Het artwork van Bob Tyrrell, dat doet denken aan de filmposter van Silence Of The Lambs, is schitterend. Het telt allemaal mee in de hoge kwaliteit waar Death Angel voor staat. Muzikaal wordt ook nu weer de basis gevormd door het samenspel van Rob en Ted, een geweldige ritmesectie en de agressieve vocalen van Mark. Opener The Moth maakt meteen duidelijk dat Death Angel nog dezelfde energie en agressie heeft als in de jaren tachtig, met veel ruimte voor melodie en experimenteren.
In die zin biedt The Evil Divide geen verassingen. Het is een logische opvolger van The Dream Calls For Blood (2013), met goed doordachte composities en iets meer variatie in de vocalen van Mark. Het is vooral zijn stemgeluid dat het ingetogen, gevoelige Lost tot n van de hoogtepunten op deze plaat maakt. De rode draad in de lyrics is de groeiende kloof tussen mensen. De albumtitel zegt het al; we staan steeds vaker en verder tegenover elkaar. Niet dat het een politiek geladen album is, maar het is wel een thema waar het stemgeluid van Mark natuurlijk uitstekend bij past. Dat komt het beste uit de verf in Cause For Alarm en Hell To Pay, met een wat agressiever, punkachtig karakter. Hatred United, United Hate is een lekker groovy nummer, met een gastbijdrage van Andreas Kisser van Sepultura. The Electric Cell is eveneens een hoogtepunt, opnieuw door de vocalen van Mark, maar ook door de samples halverwege het nummer.
Een nieuwe plaat van Death Angel heeft altijd meerdere luisterbeurten nodig om echt goed te leren kennen. Dat maakt deze band tot mijn favoriete thrashmetalband uit de Bay Area en wat dat betreft voldoet ook deze plaat volledig aan de verwachtingen. Deze band is zo goed op elkaar ingespeeld en juist dat maakt een optreden ook tot een hele belevenis. Niet voor niets was Death Angel op Dynamo Metal Fest vorig jaar mijn favoriet. Het is snel, rauw, gevarieerd, heeft die jaren tachtig-vibe en klinkt hedendaags. Deze plaat zou zeker in mijn jaarlijstje kunnen staan.
Tracklist:
1. The Moth
2. Cause For Alarm
3. Lost
4. Father Of Lies
5. Hell To Pay
6. It Cant Be This
7. Hatred United, United Hate
8. Breakaway
9. The Electric Cell
10. Let The Pieces Fall
