Het Belgische Amenra mag intussen toch geen onbekende meer zijn. Het intense doomsludge-gezelschap uit Kortrijk heeft de afgelopen vijftien jaar een enorm sterke livereputatie opgebouwd en daar hoort natuurlijk een live-album bij. Het vijftal laat zich echter van zijn gevoelige kant zien en brengt onder de titel Alive een akoestisch album uit. Nadere bestudering onthult dat het zelfs een verzamelalbum is, met (deels) tracks die al eerder op andere, al dan niet obscure releases verschenen. Er is dan ook meer sprake van een verzameld (akoestisch) werk dan van een (concept)album.
Dat neemt niet weg dat ook deze schijf bijzonder intens is. Het is even wat anders dan de stuwende, stampende beukriffs. Dit is fragiel, breekbaar en, ja, zelfs mooi. Een woord dat je toch niet al te vaak in reviews over deze mannen leest. Uiteraard ontbreekt het tegelijkertijd niet aan dezelfde duistere (onder)toon die hun elektrische werk zo kenmerkt. Dat is ook niet zo gek gezien er in deze enigszins onsamenhangende potpourri verschillende akoestische uitvoeringen van dat werk zijn opgenomen. Ook de drie voorwaarts gespeelde tracks van de in 2009 verschenen ep Afterlife (ze worden er ook achterstevoren gespeeld) staan erop.
Een van de meest interessante tracks is misschien wel Parabol. Ja, inderdaad, een cover van Tool. Gedurfd. Ik weet nog steeds niet of ik het nou goed vind of niet. En dat onbehaaglijke gevoel kenmerkt Amenra. Het daarop volgende Buiten Datum kent de diehard fan al van de vorig jaar verschenen 7" in samenwerking met Sofie Verdoodt (voor de liefhebbers van abstracte pozie: probeer haar dichtbundel Doodwater eens). Begeleid door de band, leest zij voor uit eigen werk. Ook de b-kant van die 7" is vertegenwoordigd: September.
Met de eerder genoemde akoestische uitvoeringen van eigen werk zijn we toegekomen aan de eindfase van deze release. Aorte en Razoreater voelen warm en behaaglijk. Zij vormen een rustpunt na het toch wel zware luisterwerk. Amenra neemt je weer mee en tilt je weer op. Het voelt veilig, bekend en vertrouwd. Maar dan die laatste track. Net als je een beetje het idee hebt dat je begrijpt wat de band wil zeggen met deze plaat. Net als je begint te wennen aan de sound. Het introspectieve, het introverte... Doen ze er nog even een schepje bovenop, nee, ze gooien het roer om. Of ja, wat doen ze eigenlijk?
Als geen ander weet Amenra je toch weer achter te laten met een verdwaasd, ongemakkelijk gevoel. Dat ergens ook goed voelt. Een soort zielereinigende verwarring. Waar het precies gebeurde? Wanneer het precies gebeurde? Je kunt er de vinger niet op leggen. Maar Het Dorp werpt je in die welbekende staat van verwarring. Wat moet je nou vinden van zo'n Boudewijn De Groot-achtig folknummer? Ik laat het aan de luisteraar terwijl ik naar de mijn cd-speler loop en Alive nog een keer aanzet.
Tracklist:
1. Dying Of The Light
2. Wear My Crown
3. To Go On And Live With Out
4. Parabol (Tool-cover)
5. Buiten Datum
6. The Longest Night
7. September
8. Aorte
9. Razoreater
10. Het Dorp (Zjef Vanuytsel-cover)
