Arktis. is het zesde soloalbum van de Noorse, muzikale alleskunner Ihsahn. Sinds het verschijnen van The Adversary in 2006 hebben we met enige regelmaat kunnen genieten van de solocreaties van deze man. Hierbij putte hij uit zijn vorige bands en projecten (onder andere Emperor en Peccatum), maar sloeg hij ook nieuwe wegen in. Zo werd black metal vermengd met jazz, popmuziek met angstaanjagende soundscapes en ga zo maar door. Hoewel deze platen niet altijd even baanbrekend waren, stonden zij toch altijd garant voor flink wat luisterplezier. Dat geldt ook grotendeels weer voor dit Arktis., want hoewel Ihsahn ook hier weer zoekt naar de grenzen van metal, ligt dit nieuwe materiaal vooral in lijn met dat van voorgaande jaren.
In tegenstelling tot vooranger Das Seelenbrechen, dat deels bestond uit allerlei duistere soundscapes, bevat deze nieuwe plaat vooral weer songs met een kop en staart. De eerste paar nummers klinken dan ook vertrouwd. Het blijft knap hoe Ihsahn relatief complexe melodielijnen en onverwachte ritmes weet te verwerken tot pakkende metalsongs. Het gitaarwerk is wederom weergaloos en ook nu weer zijn er allerlei geluidseffecten verwerkt in de diverse nummers.
My Heart Is Of The North en Crooked Red Line hebben duidelijk jazzwortels. In het laatstgenoemde nummer horen we bovendien Jrgen Munkeby van het Noorse Shining weer schitteren op zijn vertrouwde saxofoon. Niet alleen Munkeby is van de partij, ook Matt Heafy (Trivium), Einar Solberg (Leprous) en Tobias Ornes Anderson (ex-Leprous, Shining) leveren een muzikale bijdrage.
Een van de meest bevreemdende en opvallendste nummers van Arktis. is South Winds. De song die hier en daar industrialwortels doet vermoeden, heeft een beangstigende beat die alleen in de lichtere refreinen op de achtergrond raakt. In combinatie met de groezelige zang van Ihsahn en de ondersteuning van een steeds uitbundiger wordende percussie en gitaarsectie, is het horrorgeluid compleet en is het nummer daarmee een van de hoogtepunten van deze nieuwe schijf. Andere knallers zijn het nummer Frail en ook de popsong la Ihsahn Until I Too Dissolve, dat vooral gedragen wordt door het ijzersterke gitaarwerk en enigszins vreemde cleane zanglijnen. Liefhebbers van Emperor komen er ook goed vanaf, want met Pressure grijpt Ihsahn direct terug op zijn oude band.
Het album kent een bonustrack met de titel Til Tor Ulven (Sppelsolen). Het is onduidelijk waarom het niet standaard op de plaat aanwezig is, want het voelt perfect aan na de catharsis van Celestial Violence. De soundscape van bijna negen minuten, die is opgebouwd rond een gedicht van dichter Tor Ulven, opent mysterieus en doet denken aan Peccatum en het solowerk van Ihsahns vrouw Ihriel (Star Of Ash), maar transformeert langzaam tot een donkere brei van gitaargeweld en onheilspellende stemgeluiden.
Arktis. is minder grensverleggend dan ander werk van Ihsahn. Zeker fans die zijn muzikale ontwikkeling nauwlettend hebben gevolgd, zullen veel punten van herkenning vinden. Desalniettemin staat ook Arktis. weer garant voor vele uren luisterplezier, want de muziek van deze man is altijd uitdagend en constant van kwaliteit.
Tracklist:
1. Disassembled
2. Mass Darkness
3. My Heart Is Of The North
4. South Winds
5. In The Vaults
6. Until I Too Dissolve
7. Pressure
8. Frail
9. Crooked Red Line
10. Celestial Violence
11. Til Tor Ulven (Sppelsolen) (bonustrack)
