Zulke lovende woorden scheppen natuurlijk verwachtingen, maar het wordt al snel duidelijk dat de lofzang niet uit de lucht is gegrepen. De mengeling van sludge-achtige doom, gothic en post-metal klinkt namelijk erg indrukwekkend. De sound is log en zwaar, terwijl de theatrale, dreigende nummers zich traag ontvouwen. Tegelijkertijd zorgen de hallucinerende vocalen van Andrade voor een bijzonder accent. Haar vrij unieke stemgeluid vormt de belangrijkste schakel binnen en tussen de afwisselende nummers, die zich nauwelijks in bestaande hokjes laten vangen.
Het bijzondere aan Sinistro is namelijk de variteit die de band in de muziek aanbrengt. Door de dreunende bassen en de zware riffs valt Sinistro in de sludge/doomhoek te plaatsen, maar tegelijkertijd gebeurt er veel meer. Klassieke invloeden zijn bijvoorbeeld ook regelmatig te horen. Ambient en wat rustigere, postrock-achtige passages komen ook voorbij (zoals in Estrada, dat een aantal passages bevat die herinneringen oproepen aan The Ocean en Isis). Het meest diverse nummer is Relquia, een nummer waarvan overigens ook een nogal bevreemdende videoclip geschoten is. In deze track schakelt de band moeiteloos tussen loodzware sludge/doom en dromerige ambient/post-rock.
Dat Sinistro weet waar het mee bezig is, blijkt wel uit het bijzonder sterke Corpo Presente. Vooral de opbouw is erg mooi: het begin is traag en omineus, maar het nummer eindigt in een fraaie climax met wild saxofoongeschal. Het contrast met het triphop-achtige begin van het hierop volgende titelnummer is groot, maar in het geheel niet onlogisch binnen het donkere muzikale universum van dit gezelschap. Semente is een erg fijn en eigenzinnig plaatje geworden, waarin de veelvoud aan invloeden voor een frisse wind zorgt. Ik ben dan ook benieuwd hoe de band live voor de dag gaat komen.
Tracklist:
1. Partida
2. Estrada
3. Corpo Presente
4. Semente
5. Relquia
6. A Visita
7. Fragmento
