Klinkt negatief, nietwaar? Ik kan zoveel lovende woorden over Hllas schrijven als ik wil, maar vrees dat veel mensen de zang van Tommy Alexandersson niet gaan trekken. De beste man is namelijk geen natuurtalent, maar is tegelijkertijd ook niet erg vervelend. Na enkele keren dit album gedraaid te hebben, ben ik het zelfs enigszins gaan waarderen. Wat natuurlijk enorm helpt, is dat het instrumentale deel nogal de moeite waard is. Hllas zweeft ergens tussen traditionele heavy metal en progressieve rock. Het geluid is aan de dunne kant, maar geeft daarmee veel ruimte aan de leuke, frivole twingitaarsolos en de keyboardstukken. Je zou ook kunnen concluderen dat de productie compleet naar de maatstaven van de jaren zeventig is.
Hllas laat hier vooral een fijn staaltje rock-n-roll horen. Er hangt een goede sfeer in deze muziek. Als het tempo wat teruggeschroefd wordt, doen de instrumentale stukken me denken aan de epossen van Rush uit de jaren zeventig. Mijn gedachten willen nog wel eens afdwalen naar albums als A Farewell To Kings en Permanent Waves. Tale Of A Tyrant heeft bijvoorbeeld zon fantastische brug die aan deze Canadese legende doet denken, maar ook het gevoel voor avontuur doet dat. Hllas levert een erg goed debuut af dat barst van de afwisseling en goede ideen. Het liefst voorspel je gouden tijden voor een band als deze, maar ik vrees echt dat de zanger roet in het eten gaat gooien.
Tracklist:
1. Autumn In Space
2. Insomnia
3. Tale Of A Tyrant
4. Hllas