Ondergewaardeerd; dat is de term die je af en toe leest als het gaat om een oordeel over Omnium Gatherum. Het ligt er dan vooral aan over welke platen je het hebt. De eerste drie maakten nog niet veel indruk, maar daarna boekten de Finnen toch behoorlijk progressie met The Redshift (2008) en het ijzersterke New World Shadows (2011). Alhoewel Beyond (2013) volgens de fans de favoriete voorganger (n�t) niet evenaart, is het alsnog een zeer fraaie atmosferische en melodische deathmetalplaat. Ook het zojuist uitgebrachte Grey Heavens mag zonder meer tot de beste albums gerekend worden.

�We wilden graag een agressiever album maken�, verklaren de bandleden. Om dat statement kracht bij te zetten, klinkt er geen intro, maar direct het Amon Amarth-achtige The Pit, maar zoals wel vaker laten de Finnen horen meesters te zijn in het combineren en afwisselen van stijlen en gemoedstoestanden. Het tweede deel doet het veel rustiger aan met leads die je ook bij Insomnium hoort. In dit deel duikt ook de meerstemmige cleane zang op, die veelvuldiger aanwezig is dan op Beyond. In het stevige Frontiers bijvoorbeeld, dat een van de hoogtepunten is met zijn memorabele refrein, maar ook middels het prachtige gitaarwerk (zowel riffs, leads als solo�s).

In Skyline ligt het tempo veel lager. Dit In Flames-achtige nummer is bij aanvang wat aan de simpele kant, maar blijft wel goed hangen door de leadmelodie die je al na ��n luisterbeurt meeneuriet. De keyboardmelodie die daarop aansluit, treedt ook nog even op de voorgrond en dat gebeurt wel meer op deze nieuwste cd. De toetsenist beperkt zich niet alleen tot het cre�ren van een rustgevende sfeer, maar neemt de leidende rol in het begin van Frontiers. De zeer eenvoudige, maar perfect ge�ntegreerde pianotonen in Foundation zorgen wederom voor een memorabel moment.

Zo staat het album vol met hoogtepunten. Neem nou het epische Majesty And Silence met een prachtige melancholische lead, volle Opethiaanse akkoorden (� la Wreath) en een wisseling van stevige en akoestische passages. Met ruim acht en een halve minuut is dat het langste nummer, maar de compositie is boeiend van begin tot eind. De overige tracks duren veel korter (globaal tussen de vier en een halve minuut en zes minuten), waarbij geldt dat de agressieve uptempo-nummers en de tragere elkaar aflossen. Zo zit met het catchy The Great Liberation de vaart er weer in, alleen zijn vast niet alle fans blij met de t� makkelijke aanvangsriff. Diezelfde mensen zijn eerder tevreden met de gelaagde aanpak in het fraaie Ophidian Sunrise, dat zich meer richt op sfeer, net als het instrumentale These Grey Heavens, dat ge�nspireerd lijkt door Jan Hammer�s Crockett's Theme.

Grey Heavens is een erg mooi album dat je graag nog een keer uit de kast pakt. Omnium Gatherum bouwt voort op de elementen die de band groot hebben gemaakt. Enerzijds is het nieuwste werk agressiever, anderzijds verliest het niets van de melancholische sfeer en prachtige melodie�n. De Finse formatie weet net als Insomnium, Be�lakor, Amorphis en soortgelijke groepen veel verschillende stijlen en sferen te verwerken in pakkende tracks met prachtige melodie�n. Grey Heavens is hiermee een serieuze kandidaat voor de jaarlijsten.

Tracklist:
1. The Pit
2. Skyline
3. Frontiers
4. Majesty And Silence
5. Rejuvenate!
6. Foundation
7. The Great Liberation
8. Ophidian Sunrise
9. These Grey Heavens
10. Storm Front