De tweede full-length is beter gestructureerd en geproduceerd en bovendien zeer gevarieerd. Van alles komt voorbij: van avant-garde tot orkestrale muziek, van akoestische en atmosferische gedeelten tot progressieve metal en seventiesrock. Denk aan een mix van Opeth, David Bowie, Arcturus, Immortal, Between The Buried And Me, Pink Floyd, Devin Townsend, Steven Wilson, King Crimson en Enslaved, waarbij vooral de naam van Opeth (zowel in de riffs als de ritmiek van de zang) vaak terugkeert. De muziek vliegt alle kanten op, maar na een paar luisterbeurten wennen de veelvuldige twists en komen veel ideen je bekend voor. Ondanks de dynamiek loopt er een rode draad door de eerste zes tracks.
Vermeldenswaardig is dat Gabriel zowel muzikaal (gitaar, bas en keyboards) als met zijn cleane vocalen, grunts en blackmetalscreams een goede indruk achterlaat. Noem hem gerust een alleskunner. Er zijn veel memorabele momenten te noteren. De cleane stukken in Dreaming Of Death (met in het begin Chuck Schuldiner-achtige vocalen en een refrein dat veel aan Serenity Painted Death van Opeth doet denken), het Floydiaanse en jazzy Spell Of Dark Water en het titelnummer zijn prachtig. Het experimentele, atmosferische post-rockintermezzo Somewhere is interessant en de gelaagde outro van het deels classic rockende Dissolved In Fire met piano, strijkers en akoestische gitaar is verrassend. Elk nummer heeft wel iets te bieden waardoor je als luisteraar aandachtig blijft luisteren. Afwisseling is er voldoende en af en toe komt er een vernieuwend element langs. Jammer is dat de baslijnen veelal de gitaarpartijen volgen en dat de drums tijdens bepaalde stevige passages niet wat harder in de mix staan.
Na ruim drie kwartier verandert het karakter en sluit het wat t lange album (meer dan zeventig minuten) af met vier minder serieuze, experimentele tracks. De combinatie van een klassiek deuntje met trombone en klavecimbel (alsof een koning wordt onthaald) bij aanvang van het vrolijke P.R.E.Y. en vervolgens piratenmuziek, een aanzet voor Do You Love Me? (een hit van The Contours, het origineel is geschreven door Berry Gordy) en extreme metal gaat wel ver. Datzelfde geldt voor Into The Unknown, dat ambient en serieus begint, maar daarna bruut overgaat in symfonische circusmuziek met geforceerde, half valse cleane zang en iets wat lijkt op een themasong voor Teenage Mutant Ninja Turtles. De nummers zijn op zich een kwestie van smaak, maar ze passen niet bij de eerste zes. Het album sluit af met twee donkerdere tracks die draaien om atmosfeer en effecten.
An Outsider is op veel fronten een stap vooruit in vergelijking met Duality. De eerste paar luisterbeurten is de genrehoppende muziek even wennen, maar daarna openbaart zich een interessant, progressief en experimenteel album met veel memorabele momenten en verschillende emoties. Tachell is van veel markten thuis en weet de potpourri geslaagd te verwerken in boeiende, lange tracks. De laatste vier excentrieke songs hadden echter beter op een aparte ep kunnen staan. Deze wijken af van de rest en doen daarmee afbreuk aan de samenhang. An Outsider is de moeite waard om te checken door fans van Devin Townsend, de middenperiode van zowel Opeth als Enslaved en recenter werk van Between The Buried And Me.
Tracklist:
1. Dreaming Of Death
2. The Spell Of Dark Water
3. An Outsider
4. Somewhere
5. Paralyzed
6. Dissolved In Fire
7. P.R.E.Y.
8. Into The Unknown
9. Shipwrecked In Stasis
10. Fragments
