Cauldron is net zo stevig en snel als Vektor, maar heeft van vernieuwingsdrang nooit gehoord. Dat was ten tijde van Chained To The Nite (2009) en in mindere mate Burning Fortune (2011) heel leuk, maar de lol is er nu wel af. Want op In Ruin krijgen we weer dezelfde riffs en melodielijnen voorgeschoteld. Riffs en melodielijnen die Cauldron zelf al eens gebruikte, maar die ook al doodgespeeld zijn door een legioen aan andere bands uit die New Wave of Traditional Heavy Metal. En dan waren er ook de oude voorbeelden die exact dezelfde stukken in hun songs verwerkten.
De stijl van Cauldron ligt opnieuw tussen de New Wave of British Heavy Metal en ouderwetse speed metal in. Superslecht is het niet. De jongens kunnen spelen. Dat wisten we al. Nummers schrijven blijkt echter een ander verhaal. Op dat vlak zijn de resultaten teleurstellend. Het is bijna gênant hoe Cauldron weer een nieuwe draai probeert te geven aan kapotgespeelde gitaarpartijtjes. Ditmaal ontbreekt ook de energie. Een onmisbare factor als je het mij vraagt. De fut lijkt eruit. Ondanks de spikes en het zwarte leer zijn dit weer doodgewone, lieve jongens. Ingrediënten als gevaar en duisternis waar bands als Borrowed Time en Portrait goede sier mee maken, ontbreken.
Geloof me als ik zeg dat ik live heel erg kan genieten van jonge honden die stokoude riffjes in een nieuw jasje hijsen. De beste optredens die ik vorig jaar zag, hadden vrijwel allemaal plaats op Keep It True in Duitsland. Maar je kunt ook te ver gaan in je adoratie van het oude. Op dat moment wordt het sneu. Cauldron is nu zo'n band. De spandexfetisjisten en vlassnorretjes onder ons zullen vast heel boos op me zijn, maar daar heb ik lak aan. Voor deze jongens heb ik één advies. Word volwassen, genoeg geouwehoerd.
Tracklist:
1. No Return / In Ruin
2. Empress
3. Burning At Both Ends
4. Hold Your Fire
5. Come Not Here
6. Santa Mira
7. Corridors Of Dust
8. Delusive Serenade
9. Outrance
