Ravensire is echt een band voor de fans. Iedereen die ruwe epic heavy metal kan waarderen en dus dol is op groepen als Ironsword, Brocas Helm en Dark Quarterer, zal aan Ravensire geen buil vallen. De zanger klinkt als een schorre, oude krijger die als een soort bard zijn avonturen en verre reizen bezingt. Natuurlijk gaan de teksten over heldhaftige fantasieverhalen, maar ook de Portugese geschiedenis komt aan bod. Het is een spel waarin de riffs en de solos elkaar voortdurend afwisselen. Het klinkt rommelig, maar het is vooral iets waar je aan moet wennen.
Ik besef me heel goed dat er veel mensen zijn die dit echt helemaal niks vinden. Als je sowieso al niks met Manowar kunt, moet je hier vooral met een grote boog omheen lopen. The Cycle Never Ends is om te beginnen al een stuk rauwer geproduceerd. Het haalt zelden de kwaliteit van Into Glory Ride, maar dat weerhoudt me er niet van om te genieten van epische tracks als Crosshaven en Procession Of The Dead. Of neem het drieluik The White Pillars, dat handelt over de mythische runes bij Sintra.
The Cycle Never Ends is een album met mooie en matige momenten. Ravensire zou nog wel eens flink gebaat kunnen zijn met een goede zanger bijvoorbeeld. Toch is dit een album waar veel liefde en passie in is gestoken. Met name het gitaarwerk is bij vlagen erg goed en dan is het jammer als je hoort dat een van de twee gitaristen inmiddels opgestapt is. We zullen zien hoe het Ravensire zal vergaan.
Tracklist:
1. Cromlech Revelations
2. Crosshaven
3. Solitary Vagrant
4. Procession Of The Dead
5. Trapped In Dreams
6. Eternal Sun (White Pillars part I)
7. Blood And Gold (White Pillars part II)
8. Temple At The End of the World (White Pillars part III)
