Hoewel de bandnaam anders doet vermoeden, heeft Rotting Christ eigenlijk nooit heel extreme muziek gemaakt. Uiteraard is de band als extreme metal te classificeren, maar de muziek van de Grieken is gedurende hun hele carrire bovenal melodieus en zowel eigenzinnig als toegankelijk geweest. Uit een album als Triarchy Of The Lost Lovers (1995) spreekt zelfs een zeker rustgevend gevoel. De balans binnen hun composities is wel wat verschoven door de jaren heen. Waar gitaarriffs op de eerste paar albums het meest bepalend voor de nummers waren, is er zeker de afgelopen tien jaar meer aandacht voor allerhande sfeerverhogende elementen, zoals orkestraties, koorvocalen en genrevreemde instrumenten. Wellicht zou je Rotting Christ een paganmetalband met klassiek-Griekse thematiek kunnen noemen?
Op het nieuwe album Rituals trekt de band weer wat steviger van leer dan op de recente voorgangers het geval was. Het eerste nummer In Nomine Dei Nostri valt bijvoorbeeld gelijk met de deur in huis met felle blastbeats. Niet alleen de drumpartijen, maar ook de riffs doen sterk aan debuut Thy Mighty Contract (1993) denken. Wellicht hebben de optredens die de band afgelopen jaar heeft gegeven, waarbij enkel oud materiaal werd gespeeld, invloed gehad op het schrijfproces?
Een volledige terugkeer naar de dagen van weleer is het echter niet. Daarvoor ligt de focus nog steeds te veel op sfeerverhogende arrangementen. Het tweede nummer Ze Nigmar bijvoorbeeld, heeft een langzaam, stampend tempo waar religieus aandoend gezang overheen gedrapeerd wordt. Het hele album heeft een zeer bezwerend karakter. De luisteraar wordt erin gezogen en lijkt haast onderdeel te worden van een oeroud ritueel, vertolkt door een 21e-eeuwse metalband.
Hierdoor is het moeilijk om een song te noemen die eruit springt als sterktste. In die zin kan Rituals goed fungeren als sfeervolle achtergrondmuziek. Rituals voelt zelfs aan als een soundtrack en zou zo achter een historische film of tv-serie gemonteerd kunnen worden. Een intermezzo als Apage Satana is daar een heel goed voorbeeld van. Tijdens het luisteren van hele albums wil ik dergelijke stukken nog wel eens doorspoelen, maar dit keer voegt het daadwerkelijk wat toe. Soms komt zelfs meer over als een hoorspel of een luisterboek dan als een metalalbum. Dit is bijvoorbeeld het geval tijdens For A Voice Of Thunder, met bijdrage van Nick Holmes, de zanger van Paradise Lost. Het werkt echter wel.
Bovenal is Rituals erg herkenbaar als een typisch Rotting Christ-album, dat behoorlijk in lijn ligt met voorgangers Theogonia (2007), Aealo (2010) en Kata Ton Daimona Eaytoy (2013) en zich ook zeker op kwalitatief vlak met die albums meten kan. Kort gezegd: met Rituals levert Rotting Christ weer een sterk staaltje bijzonder sfeervolle muziek af. Mensen die de vorige paar albums konden waarderen, zullen zich aan deze dan ook geen buil vallen.
Tracklist:1. In Nomine Dei Nostri
2. זה נגמר (Ze Nigmar)
3. Ἐλθὲ Κύριε (Elthe Kyrie)
4. Les Litanies De Satan
(Les Fleurs Du Mal)
5. Ἄπαγε Σατανά (Apage Satana)
6. Του Θάνατου (Tou Thanatou)
7. For A Voice Like Thunder
8. Konx Om Pax
9. देवदेवं (Devadevam)
10. The Four Horsemen
