De agressiviteit van het debuut heeft namelijk plaatsgemaakt voor een psychedelische benadering. Het album begint nog wel stevig met hardcore in het overbodige On The Run en het aardige All Instincts Trip, maar in laatstgenoemde komen de psychedelische zang en Mastodon-leads al aan de oppervlakte, een onverwachtse en interessante twist. Die lijn blijft zich het hele album doorzetten.
Zo begint Cutting My Skin atmosferisch, met dubbele cleane zang, om te vervolgen met groovy (stoner)rock, inclusief een Deftones-baslijn. Black Stoner (Part I & II) begin niet bijzonder, maar zoekt in het tweede deel het experiment op met Tool-ritmiek in een jamsessie-achtige sectie met ruimtelijke solos. Inmiddels ken je de band van het vorige album niet meer terug.
Een van de hoogtepunten is Abeer Qassim Hamza (A Glowing Shade), al is de niet altijd loepzuivere folky zang een kwestie van smaak. Zowel de vibe als het gitaarspel verdienen een compliment in dit eerbetoon aan een veertienjarig Irakees meisje. Zij overleed aan de gevolgen van een groepsverkrachting door Amerikaanse soldaten in 2009. Ook in het titelnummer komt de folkzang weer terug. De naam van Orphaned Land komt hier in gedachten op. Heel even pakt het nummer iets steviger uit met een Tool-passage om daarna de rust weer in te duiken met een accordeon-melodie die rechtstreeks uit When The Musics Over van The Doors overgenomen lijkt te zijn.
Met al deze wendingen is het beslist geen makkelijke luisterervaring, maar het gaat nog verder. Het laatste deel is namelijk experimenteel van aard, te beginnen met het piano-intermezzo Migraines. Ver op de achtergrond hoor je ambient noise van gitaarpartijen, die ook de nummers erna blijft opduiken, zoals in het bijna hypnotiserende High On Waves. De experimentele en psychedelische muziek van King Crimson is hier beslist van invloed geweest. 10th Circle is wat langdradig en zelfs irritant met gehuil en applaus door elkaar op het einde. De zang duidt erop dat de heren tijdens de opnamen wellicht onder invloed waren. Het tribale Υттατία, met orintaalse vrouwenzang, is een mooie afsluiter.
Zo fluctueert het niveau en het luisterplezier constant en is de combinatie van elementen niet voor iedereen weggelegd. Blue Haze is een bijzonder en complex album, waarop de orintaalse, experimentele en groovy psychedelica het hoofdingredint is. Het levert niet veel pakkende songs op, maar wel interessante momenten en de relatief cleane productie laat veel ruimte over voor de sfeer. Je kunt deze plaat het beste meerdere keren draaien en samen met een joint consumeren.
Tracklist:
1. On The Run
2. All Instincts Trip
3. Cutting My Skin
4. Black Stoner (Part I & II)
5. Abeer Qassim Hamza (A Glowing Shade)
6. Blue Haze
7. Migraines
8. Drowning In The Norm
9. High On Waves
10. 10th Circle
11. Υттατία
