Irradiance laat daarop een experimentele en progressieve benadering van orkestrale metal horen. Vergelijkingsmateriaal is er niet tot nauwelijks. Af en toe komen de namen van Dream Theater (alleen tijdens de solos), Nightwish, Epica, Whyzdom en vooral Xandria (in The Soldier And The Child bijvoorbeeld) in gedachten op, maar de muziek is vaak ontoegankelijker en druk. De eerste paar luisterbeurten lukt het dan ook niet het hele album in een keer te beluisteren en blijft er weinig hangen.
De technische vaardigheden van de musici staan niet ter discussie. Je hoort duidelijk dat ze getraind zijn, bijvoorbeeld aan het vioolspel van Alexandra, de keyboard- en gitaarsolos, maar ook aan de zang van sopraan Audrey (ze zingt ook af en toe gewoon) en de gastmuzikanten. De meerstemmige, chique operazang keert regelmatig terug. Doordat de mix niet geweldig is (diverse instrumenten vechten als het ware om een voorname plek), komt het geheel erg overijverig over, mede door de vele toms, double bass, ritmetwists en moderne staccatoriffs. Vooral die laatste categorie leidt vaak af, doordat de partijen complex en niet memorabel zijn en soms de drumpartijen blind volgen.
Na een drietal luisterbeurten beginnen de vele puzzelstukjes in elkaar te vallen. Allereerst is dat het geval bij de toegankelijke nummers Theorists Of The Void (een duet van Audrey met tenor Xavier Mau), Another Day To Rebuild (waarin net als in de voorganger een elektronicamelodie meespeelt) en de mooie ballad Wandering In Autumn. Daarin zit een betere balans tussen metal en de klassieke elementen. De gitarist en de drummer doen het wat rustiger aan en dat komt het totaalplaatje ten goede. De muziek ademt daardoor wat meer. Bovendien is in Another Day To Rebuild de twist naar een jazzgedeelte (met een prima bijdrage van een trompettist) zeer geslaagd. Mede daardoor is dit een van de hoogtepunten van het album.
In het aardige All My Days is een soortgelijke passage in het midden op zich verfrissend, maar past de overgang naar het laatste gedeelte minder goed. In Until The Last One keert de overdadige ritmiek weer terug, maar komt juist het vioolspel aardig tot zijn recht, net als in Wandering In Autumn, en zijn er tevens elektronische melodien die het geheel opsieren. Ze zijn goed gentegreerd evenals de koorsecties. Ook in Her Cold Decision pakken de experimenten goed uit.
Dissidence is een complex werkstuk dat de nodige luisterbeurten kost om het te doorgronden. Origineel is het zeker, maar tevens wat aan de drukke kant. Met name de ritmegitaar en drums leiden de aandacht te veel af. De blaas- en strijkinstrumenten zijn prima gentegreerd in het geheel en ook het experiment met jazzpassages (zoals aan het begin van Forget-Me-Nots) pakt goed uit. Er ligt nog genoeg werk voor Irradiance op het gebied van de mix en de songwriting, maar dat de potentie er is, dat kun je duidelijk horen.
Tracklist:
1. Childrens Game
2. The Soldier And The Child
3. Theorists Of The Void
4. Another Day To Rebuild
5. Until The Last One
6. All My Days
7. Forget-Me-Nots
8. Her Cold Decision
9. Wandering In Autumn
10. Vain Bravery
.jpeg){kind=small}
