Psycholoog Robert Plutchik onderscheidt in zijn model Wheel Of Emotions de acht basisemoties van een mens. Dat zijn disgust, anticipation, sadness, trust, surprise, fear, happiness en anger. Laat dat nu precies de acht titels van de songs op het nieuwe album #eMotion zijn. Een conceptalbum dus, waarbij zanger/tekstschrijver Michael Hos een link legt tussen de gemoedsbewegingen en zijn eigen dagboek. Zo gaat Anticipation over het avontuurlijke en het donkere van een nacht in een grote stad, Sadness over het feit dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is om een kindje te kunnen krijgen en Trust over de dankbaarheid vanwege een gezonde relatie, waarin je elkaar vrijlaat.

Vanzelfsprekend leidt dat een dynamische plaat met verschillende stemmingen. Ulysses komt dan ook met een ruim aanbod, vari�rend van een klassiek soundtrack-intermezzo (Anger � Providence) en progmetal in het begin van Anger � God For One Day tot de lekker in het gehoor liggende powerballad Sadness � Lost What Was Not Mine. Doorgaans is het sympfonische progrock met een metalen randje wat de heren de luisteraar te bieden hebben. Denk aan Queensr�che, Genesis, Dream Theater en Vanden Plas of Nederlandse bands als Knight Area en Armed Cloud. Over de hele linie is de muziek krachtiger dan we van de heren gewend zijn. Er zit meer metal in de composities en er zijn zelfs even grunts in het openingsnummer.

#eMotion is zowel productioneel als muzikaal een flinke stap vooruit ten opzichte van A Gift Of Tears (2008). De productie is transparant en daardoor zijn alle instrumenten goed te horen. Vermeldenswaardig is het fraaie basspel van Gijs Koopman dat af en toe goed is uitgelicht. Hij komt regelmatig met mooie basloopjes, die afwijken van wat gitarist Sylvester Vogelenzang de Jong speelt. Ritmisch is het sterk dankzij Gijs en drummer Rene� van Haaren sterk, met name in Disgust � Sleeping Death, het relatief complexe Trust � A Modern Lovesong en het instrumentale deel van het fraai eindigende Happiness - Honk If You're Happy, waarin het samenspel van alle muzikanten een mooie climax vormt.

De gitaarriffs zijn doorgaans melodieus en functioneel, maar spetterende solo�s zijn slechts sporadisch aanwezig en dat is jammer. Wat meer fantasie had geen kwaad gekund. Het avontuurlijke komt vooral van toetsenist Ron Mozer en dat gaat hem goed af. De melodie in het eerste nummer is geweldig, evenals de inzet van het Hammonorgel in het instrumentale Surprise � The Unexpected en het samenspel met de gitarist en de zanger in het trage deel van Anticipation � City Of Lost Souls.

Michael Hos is geen topzanger, maar heeft zich ten opzichte van The Gift Of Tears zeker verbeterd. Hij heeft een beperkt bereik, maar heeft daar met zijn zanglijnen rekening mee gehouden. De eerste twee nummers bevatten een sterke bijdrage van zijn kant en dat geldt ook voor Fear � When Love Becomes... en Sadness � Lost What Was Not Mine. Laatstgenoemde bevat tevens een mooie gastbijdrage van Equisa-zangeres Petra Honing. Haar stem doet aan die van Anneke van Giersbergen denken.

Critici melden dat Plutchik een negende emotie is vergeten, namelijk �pride�. Trots mogen de heren van Ulysses zeker zijn, want #eMotion is een fijne, heavy progrockplaat. In de overbevolkte progrockscene zal dit album echter geen potten gaan breken. Daarvoor mist het iets baanbrekends, maar met dit goed verzorgde product moet het zeker lukken om wat liefhebbers voor zich te winnen.

Tracklist:
1. Disgust � Sleeping Death
2. Anticipation � City Of Lost Souls
3. Anticipation - Desolation
4. Sadness � Lost What Was Not Mine
5. Trust � A Modern Lovesong
6. Surprise � The Unexpected
7. Fear � When Love Becomes�
8. Happiness � Honk If You�re Happy
9. Anger � Providence
10. Anger - God For One Day