Toen ik Wretched Host voor de eerste keer beluisterde, had ik teveel aan mijn hoofd en wist het album mij nauwelijks te boeien. Een verkeerd moment dus, want deze tweede full-length van Dystrophy is geen eenvoudige kost. Ten opzichte van de thrash/death op het debuutalbum Chains Of Hypocrisy (2010) is het tempo flink omlaag gegaan. Daarnaast kun je wel spreken van een flinke stijlverandering. Ik besloot het daarom nog eens te proberen in mijn kerstvakantie. Hoe anders komt een album soms over, wanneer je de rust hebt om er goed naar te luisteren.
Wretched Host is een goed voorbeeld van een groeiplaat. Niet alleen wordt deze steeds beter, er valt ook steeds iets nieuws op. Muzikaal is het te omschrijven als technische death metal met een progressief karakter. De stijl doet denken aan Gorguts, gecombineerd met de sound en de diepe grunts van Cannibal Corpse. Daardoor klinkt het geheel behoorlijk old school, maar dat is het niet. Regelmatig flirt de band uit New Jersey met bijvoorbeeld sludge en doom. Soms neemt de muziek een verrassende wending en blijkt een hoge mate van creativiteit, die op een bijzondere wijze contrasteert met de monotone, smerige grunts van bassist Gregory Bueno, daarbij regelmatig bijgestaan door de tweede grunter, gitarist Peter Brown.
Het old school-gevoel wordt in eerste instantie gewekt door het melancholische vioolgeluid aan het begin van opener Apex, gevolgd door een muur van geluid, met zware riffs la Gorguts en Deathspell Omega. Deze inleiding doet een beetje denken aan Piece Of Time van pioniers Atheist. Die viool komt overigens terug aan het einde van afsluiter Nadir, met ruim negen minuten de langste track en zeker een hoogtepunt op het album. Singularity is een nummer dat in tween gehakt is, precies in het midden, wat je op het verkeerde been kan zetten. Door de break lijkt het alsof de volgende track begint. Exoparasite heeft een erg mooie opbouw in de songstructuur, maar de track die alsmaar beter wordt en als sterkste nummer kan worden beschouwd, is Anhedonia.
Dystrophy zal geen groot publiek aanspreken met Wretched Host, maar de plaat is zeker de moeite waard voor fans van Gorguts, Deathspell Omega en Atheist. Ook liefhebbers van Death en Voivod zouden deze eens moeten luisteren. Maak niet dezelfde fout als ik in eerste instantie, dus luister de plaat op het juiste moment. Doe je dat niet, dan komt het rommelig over, blijft er weinig hangen en is de kans groot dat je er geen zesenveertig minuten naar gaat luisteren.
Tracklist:
1. Apex
2. Singularity
3. Within The Mind
4. Exoparasite
5. Wretched Host
6. Demise
7. Anhedonia
8. Nadir
