Die progressieve metalband bestaat al sinds 2010 dankzij de vrienden Gregory van der Hoeven (drums) en Lennert Kemper (gitaar), maar heeft pas vanaf 2013 een redelijk stabiele line-up. Eind 2014 stapt Radina in en ze kan meteen aan de slag met de opnamen voor het debuut Wayward Sanctuary. Die full-length verschijnt eind oktober 2015, nadat eerder de single Pitch Black Eyes (inclusief videoclip) uit is gekomen, met daarin de bandleden in beeld.
Op muzikaal gebied zijn er vaardige mannen aan het werk die in de dienst van de songs spelen. Hierdoor klinkt de rock/metal la Symphony X, Dream Theater, Opeth, Pink Floyd en Iron Maiden beheerst. Het levert goede nummers op als het goed opgebouwde Pitch Black Eyes, het deels zwierende Unchained en het sfeervolle, rijke Still Breathing. Er zijn evenwel vermeldenswaardige momenten die opvallen. Het dynamische drumwerk in Blood Will Tell, de sectie in Pitch Black Eyes met achtereenvolgens een bas-, gitaar-, keyboard- en drumsolo, de mooie combinatie van zang en piano bij aanvang van Still Breathing en de instrumentale secties in Unchained en Still Breathing, waarbij gitaar- en keyboardpartijen elkaar naar een hoger niveau stuwen.
Er zijn ook wat minder overtuigende momenten. Zo volgen de keyboard- en zanglijnen c.q. keyboard- en gitaarlijnen elkaar soms iets te veel, past de vrolijke keyboardmelodie in These Voices niet bij het aanvankelijke heavy karakter en biedt het proggy N.P.O.A.L., afgezien van de leuk ingebouwde deuntjes uit de jazz en klassieke muziek, te weinig interessante riffs. Blood Will Tell biedt wat dat betreft meer, mede dankzij de keyboardpartijen, zanglijnen en tempowisselingen. De gangshouts zijn evenwel een kwestie van smaak.
De vocalen van Radina liggen prettig in het gehoor. De ex-zangeres van Mystica heeft een donkere en melancholische stem. Ze zingt doorgaans relatief laag in vergelijking met haar collegas. Soms een beetje als een ingetogen Amy Lee (Evanescence), een minder poppy Amy Macdonald of in de stevige passages als Nienke de Jong, de ex-zangeres van Autumn, maar dan wat bezwerender, zoals gebruikelijk is in de epic doom metal. Radina presteert prima, al staat ze iets te hard in mix.
In het stevige These Voices klinkt ze met haar kopstem wat te chique ten opzichte van de screams van gitarist Lennert Kemper, waardoor de kracht van het nummer wat gaat verloren. In de overige tracks, met name Unchained, de deels The Gathering-achtige piano-ballad Still Breathing en December, dat als een prachtige ballad begint, past haar bijdrage veel beter in het geheel. Laatstgenoemde bevat overigens de geslaagde gastbijdrage middels grunts van Yannick Coolen (Black Mesa Preservation Society), al zijn deze een kwestie van smaak.
Wayward Sanctuary is een keurig geproduceerd en beheerst debuutalbum, waarop ReSolve een vaardige indruk achterlaat. Er is veel werk aan de gevarieerde composities besteed. De dynamiek in These Voices en N.P.O.A.L. pakt minder geslaagd uit, maar voor de rest zijn er veel overtuigende songs. Voor een eerste release is dit dan ook een verzorgd visitekaartje die het beluisteren meer dan waard is.
Tracklist:
1. Pitch Black Eyes
2. These Voices
3. Unchained
4. Still Breathing
5. N.P.O.A.L.
6. Blood Will Tell
7. December
