Beiden zijn gek van grunge en beginnen nummers te schrijven die resulteren in de ep Live, Consume, Drive (2009). Drie jaar later volgt de zelfgetitelde eerste full-length, met hulp van producer Mikee Goodman. De ex-zanger van Sikth brengt Tarin in contact met Adrian Smith (Iron Maiden), met wie hij in het Primal Rock Rebellion-project zit. De drie zijn te horen op Awoken Broken (2012). Daarna richt ze zich weer op Sanguine.
Tarin kan veel met haar stem en heeft een groot bereik. Uniek is haar geluid van een banshee, een fee die de dood van een mens aankondigt. Het resulteert in een soort hees, melodieus gegil, dat sterk aan smaak onderhevig is. Ze trekt er veel aandacht mee en het is in het begin even schrikken. Daarnaast klinkt ze afwisselend als een rockchick, ingetogen lief of melodieus en tilt ze veel songs naar een hoger niveau.
Kerrey voert de boventoon op de release, maar ook de aardige screams van Nick duiken hier en daar op. De twee vocalisten wisselen elkaar bijvoorbeeld in het refrein van het aardige Empty goed af. Hij zorgt hier en daar voor backingscreams, maar dat is vaak overbodig, zoals in Breaking Out of de coupletten van wederom Empty. Aan laatstgenoemde heeft Jesper Strmblad (The Resistance en Dimension Zero) trouwens meegeschreven. De ex-gitarist van In Flames speelt ook nog akoestisch in de prachtige ballad Breathe Out, zonder meer het hoogtepunt van dit album.
Het gitaargeluid is in vergelijking met de zang erg zwaar, bruut en vol met distortion. De stijl van spelen varieert van rock en singer-songwriter, tot nu metal en grunge. Het niveau varieert en in een paar nummers voelt het alsof de gitaarpartijen losstaan van het geheel. Vaak zijn de riffs en powerakkoorden erg simpel. In Pretty Girl (denk aan Placebo en Garbage) pakt dat bij aanvang wat minder geslaagd uit, maar in bijvoorbeeld Empty werkt het juist goed en dat geldt voor meerdere tracks. De wals Carousel is opgebouwd middels eenvoudige akkoorden, maar blijft evenals de ballad The Blue goed hangen. Vaak komt dat door de standaardstructuur van de songs en de mooie zanglijnen van Kerrey. In het Neil Young-achtige Whole World wordt de simpele teksten wel heel vaak herhaald. Aan de andere kant wellicht lekker om ze lekker gefrustreerd mee te janken.
Black Sheep is een bijzondere en dwarse release, waarop diverse frustraties worden geuit. In eerste instantie kijk je raar op van de combinatie van de ruige, zware gitaarpartijen en de melodieuze zang en de banshee-krijs van Tarin. Meerdere nummers blijven je echter al snel bij en de veelzijdigheid houdt het interessant. Na meerdere luisterbeurten went het eigenwijze karakter. Het is een plaat die vooral bestemd is voor grunge- en alternativemetal-liefhebbers (Ks Choice, Courtney Love, Tracy Bonham, Cranberries, Smashing Pumpkins, dEUS, System Of A Down en voorgenoemde bands), die openstaan voor bijzondere zang en muzikale experimenten. Je kunt hier iets mee of helemaal niet. Er lijkt geen middenweg te zijn. Love it or hate it!
Tracklist:
1. Breaking Out
2. Pretty Girl
3. Empty
4. Save Me
5. Carousel
6. Breathe Out
7. Black Sheep
8. Social Decay
9. The Blue
10. Whole World
