Het wanhopig proberen te cre�ren van een eigen niche door middel van bizarre genre-aanduidingen is nog steeds iets waar veel jonge bands zich mee bezig lijken te houden. Neem nu het Canadese Harrow. Deze band omschrijft zijn genre als �atavistic folk/black metal�. Wat moeten we ons daar nu weer bij voorstellen? Een korte ronde langs verschillende woordenboeken leert ons dat �atavisme� ten minste twee verschillende betekenissen heeft. Vanuit biologisch oogpunt �het bij een nakomeling opduiken van een kenmerk dat vroegere generaties bezaten, maar dat in tussenliggende generaties niet, of niet meer, voorkwam�. De medische betekenis is echter, ironisch genoeg, een �teruggang in de ontwikkeling�. Laten we hopen dat daar op Fallow Fields geen sprake van is.

Afgaande op de melancholische, folk-geori�nteerde sound op Fallow Fields doelt de band op de eerste betekenis van �atavistisch�. Harrow probeert op dit album waarschijnlijk een soort terugkeer naar een geromantiseerd verleden te verwoorden waarin de mens ��n zou zijn geweest met de natuur. Dat uit zich in lange, folkloristische passages met veel aandacht voor akoestisch gitaarwerk en folkinstrumenten als cello, viool en fluit, terwijl de uitgestrekte blackmetalpassages dan weer diep in de Cascadiaanse traditie van Wolves In The Throne Room geworteld zijn. Opener Pathways klokt bijvoorbeeld al bijna een kwartier. Dat is iets te lang, hoewel het nummer een aantal heel aardige passages bevat.

Ook invloeden van Agalloch en Falloch zijn duidelijk hoorbaar, bijvoorbeeld in Through The Grey. Helaas is de cleane zang hier echter te ondermaats om het nummer te dragen. Daardoor wordt de sfeer van wat een mooi, akoestisch kampvuurnummer had kunnen zijn eigenlijk een beetje bedorven. Als de blackmetalinvloeden weer hun intrede doen, valt ook het prominente basgeluid in negatieve zin op. Het zijn allemaal schoonheidsfoutjes die ervoor zorgen dat Fallow Fields nog wel wat achterblijft bij grote voorbeelden als Agalloch en Wolves In The Throne Room.

Met name de cleane zang blijft een heikel punt. Mede daardoor klinkt Harrow het best in de lange, instrumentale passages. Het titelnummer maakt bijvoorbeeld de meest positieve impressie. Op een bedje van akoestisch getokkel zorgen shamanistische drumritmes voor een stuwende, mystieke sfeer. De wat klagerige, cleane zang werkt hier juist w�l goed. Over het algemeen moet ik concluderen dat de muzikale finesse nog een beetje ontbreekt, waardoor slechts op momenten een lekkere �flow� ontstaat. Voor de liefhebbers van dit soort door de natuur ge�nspireerde, contemplatieve �black� metal zal Fallow Fields zeker een interessant bandje zijn om in de gaten te houden. Het komt er nog niet helemaal uit, maar het potentieel is er.

Tracklist:
1. Pathways
2. Through The Grey
3. Fallow Fields
4. Awake Before The Dawn