Dark Quarterer is het soort band waar je weinig echt uitgesproken fans van zult tegenkomen. Als je ze echter vindt, dan kun je ellenlange betogen om je oren geslagen krijgen over waarom deze Italiaanse band fantastisch is en over hoe Dark Quarterer en The Etruscan Prophecy in de kasten van ieder zichzelf respecterend Manilla Road/Cirith Ungol-fan zouden moeten staan. Ik heb het zelf ook meegemaakt en ben inmiddels compleet overstag, maar struin als gevolg hiervan helaas nog steeds hopeloos metalbeurzen af om de collectie compleet te maken.

Het is een tragisch feit waar metalliefhebbers zoals ik onder lijden. De epicmetalscene is een te kleine niche die al helemaal in Nederland slechts een miniscule groep fans herbergt. Nu moet gezegd worden dat Dark Quarterer op de laatste albums, in vergelijking met de wat gruizige sound van de eerste albums, meer richting een sterk naar de jaren '70-neigend progmetalgeluid beweegt. Dit betekent dat een album als Ithaca ijzersterk en modern geproduceerd is en wat gestroomlijndere composities heeft. Met de immer aanwezige Hammond-orgels zou Dark Quarterer op het moment door een track als Escape het beste omschreven kunnen worden als een stevigere variant van de vroegere Rainbow. Denk hierbij aan voortrazende drums, opzwepende toetsenpartijen en weergaloze gitaarsolo's in composities die met vele tempo- en sfeerwisselingen een breed scala aan fantasievolle beelden oproepen.

Het onderwerp betreft hier het verhaal van Homeros' Odyssee. Een verhaal dat dermate bekend (*kuch* uitgekouwd *kuch*) is onder metalfans, dat ik er nu maar even vanuit ga dat iedereen de fijne details wel kan dromen. Ondanks het niet bijster originele uitgangspunt, mag de muziek er echter absoluut zijn. De zang van Gianni Nepi is hierbij wel een absolute dealbreaker voor de waardering. Voor de mensen die een Italiaanse band als Domine gewend zijn, is het beknepen en hoge geluid niets nieuws, maar mensen die stoere zang verlangen, zullen Dark Quarterer waarschijnlijk meteen links laten liggen. Zijn zang is echter, ondanks de wat iele klank, wel degelijk fel en altijd loepzuiver, waardoor ik het me persoonlijk niet teveel aan heb getrokken.

De composities sprankelen namelijk stuk voor stuk. De band slaagt erin om de sfeer van hetgeen verteld wordt erg goed in instrumentatie om te zetten. Opener The Path Of Life en de emotionele ballad Nostalgia begeleiden de luisteraar via een prachtige opbouw naar weergaloze soloclimaxen en bijna euforische gevoelens. Als de sfeer wat duisterder moet, dan grijpt de band met hetzelfde gemak naar slepende doominvloeden (Mind Torture) of groove (Rage Of Gods) om het rijke kleurenpallet verder uit te breiden.

Dark Quarterer zal met Ithaca weinig nieuwe mensen overhalen om deze met dik Italiaans accent ondersteunde epische progmetal te gaan beluisteren, maar ik weet zeker dat de fans zullen smullen van dit laatste wapenfeit. Clich� of niet, het luistert allemaal zo heerlijk weg.

Tracklist:
1. The Path Of Life
2. Night Song
3. Mind Torture
4. Escape
5. Nostalgia
6. Rage Of Gods
7. Last Fight