Dat we in deze donkere dagen van 2015 nog een nieuw Baroness-album te bespreken hebben, mag gerust bijzonder worden genoemd. In 2012 waren de Amerikanen namelijk betrokken bij een ernstig busongeluk in Engeland. Hoewel er gelukkig geen dodelijke slachtoffers waren, was een lang revalidatieproces voor een aantal bandleden het gevolg. Met name oprichter/zanger/gitarist John Dyer Baizley moest weer helemaal opnieuw leren gitaar spelen met een arm die functioneert door middel van twee titanium platen, een dertigtal ijzeren schroeven en een hoop bedrading. Dit ongeluk had eveneens als gevolg dat de ritmesectie opstapte. De Baroness die een dezer dagen met haar nieuwste album Purple komt, kan dan ook een Baroness 2.0 worden genoemd.
Met zulke gebeurtenissen achter de rug is het als band altijd weer aftasten. Baroness moest in wezen helemaal opnieuw beginnen en dan rest altijd de vraag: heeft de groep nog in zich? Nou, de mensen die de vooraf vrijgegeven single Chlorine & Wine hebben gehoord, weten het antwoord wel. Het is namelijk een van de beste nummers in de carrire van de band tot nu toe. Je wordt als luisteraar in ruim zeven minuten getrakteerd op alle aspecten die de groep uit Georgia zo bijzonder maken. Power, emotie, technisch hoogstaand spel, een ijzersterke opbouw en een knallende climax maken deze track tot een verademing voor de liefhebbers van progressieve metal. Tekstueel lijkt het hier te gaan om Baizley's mentale revalidatie na het busongeluk wanneer hij bijvoorbeeld zingt: 'And my doctor is unable to cut through the cable that leads to my mind'.
Het laatste (dubbel)album Yellow & Green was voor de Baroness-fans even wennen. De songs waren een stuk toegankelijker en de sludge van de begindagen was grotendeels vervangen door melodieuzere, progressieve rock. Purple borduurt een beetje voort op de Yellow-schijf en Blue Record. Het is allemaal net iets steviger dan de voorganger, maar het is nog steeds meer progressieve rock dan sludge. De nieuwe ritmesectie bestaat uit drummer Sebastian Thomson en bassist Nick Jost. Laatstgenoemde voorziet dit album eveneens van mooi toetsenwerk. Beide heren hebben geen metalverleden als muzikant, maar deze combinatie lijkt op Purple een match made in heaven. Regelmatig is het als luisteraar smullen. De uitstekende dynamiek tussen Jost en Thomson is erg goed hoorbaar. Bijvoorbeeld in de tweede single Shock Me. Na ongeveer drie minuten gaan de heren even helemaal los en als hierna de gitaarsolo wordt ingezet, zorgt dat voor een waar kippenvelmoment.
Dit hoge niveau wordt bijna gedurende de hele plaat gehandhaafd. Als we dan toch nog meer positieve uitschieters moeten noemen, dan zijn dat Morningstar, Kerosene en If I Had To Wake Up (Would You Stop The Rain). Op Purple is een fris en ontketend Baroness te horen. Hopelijk zal deze line-up nog lang ongewijzigd blijven. Als je namelijk zo gauw met zon sterke plaat voor de dag kunt komen, dan heb je simpelweg te maken met vier uitstekende songwriters en muzikanten. Baroness is terug en heeft een zwarte periode achter zich gelaten. Voorlopig lijkt de toekomst de groep alleen maar toe te lachen.
Tracklist:1. Morningstar
2. Shock Me
3. Try To Dissappear
4. Kerosene
5. Fugue
6. Chlorine & Wine
7. The Iron Bell
8. Desperation Burns
9. If I Had To Wake Up (Would You Stop The Rain)
10. Crossroads Of Infinity
