Het vooroordeel over de gewelddadigheid van metal komt niet uit de lucht vallen. Veel albumhoezen moedigen niet eens aan om eens te gaan luisteren, terwijl het artwork toch bedoeld is om het album onder de aandacht te brengen en om de muziek visueel herkenbaar te maken. Wanneer ga je als band te ver? Zelf zou ik, afgaande op het artwork, niet de moeite nemen te luisteren naar Atomwinter. Dat is jammer, want deze Duitsers trakteren je op een portie heerlijke old-school death metal, die doet denken aan Grave en Asphyx.

Mijn nieuwsgierigheid naar deze band uit G�ttingen is gewekt door de dreigende klanken van cello�s in de inleiding van opener Mother Of War. Wat volgt is een smerig rauwe, zware en duistere doom/death-combinatie, die opvallend melodieus blijkt te zijn. Er is geen greintje vernieuwing te ontdekken, maar wanneer het goed gespeeld wordt, hoor je mij niet klagen. Iron Flesh is de tweede full-length en de eerste plaat met grunter Oliver Holzschneider (The Atmosfear), die een uitstekende prestatie levert. Het tempo varieert van dreigend langzaam tot groovy midtempo, met zo nu en dan een snelle passage. Wanneer je dit allemaal zou combineren in een nummer, krijg je Tank Brigade. Het instrumentale Silencer is volledig overbodig. Een passende interlude voor de titeltrack zou beter zijn geweest.

Met iets meer dan een half uur heeft Iron Flesh precies de juiste lengte. Weinig originaliteit, maar toch een aanrader voor liefhebbers van Grave, Asphyx, Dismember, Unleashed, Bolt Thrower en Obituary, want al deze bands kun je wel horen in de muziek van Atomwinter. Eigenlijk is het afzichtelijke artwork mijn enige echte kritiek op deze plaat, want ongetwijfeld zullen anderen Silencer kunnen waarderen als rustpunt.

Tracklist:
1. Mother Of War
2. Bloodcult
3. M�rser
4. Beheaded
5. Tank Brigade
6. Silencer
7. Iron Flesh
8. Purify The Spawn
9. Another Pain