Want waar albums als Rust In Peace, Peace Sells.... But Who's Buying en Countdown To Extinsion vaak genoemd worden als fanfavoriet en de meeste aandacht genieten, blijft So Far, So Good... So What! hier wat bij achter. Onterecht, want dit werkje kan zich wat mij betreft prima in bovenstaand rijtje scharen, al is het alleen maar om het schitterende gitaarspel van Dave Mustaine en Jeff Young.
Dit wordt meteen gedemonstreerd tijdens de instrumentale opener Into The Lungs Of Hell, waar de duizelingwekkende solo's, shred-technieken en melodieuze leads je om de oren vliegen/ Ook in Set The World Afire blijft het allemaal hoogstaand wat de heren laten horen. De zang van de roodharige frontman mag dan voor velen een heikel punt zijn, hier is het juist een pluspunt. Zijn ongelimiteerde en oprechte frustraties lijken daarbij nog eens extra aangewakkerd te zijn door het vele drugsgebruik in die tijd. Mustaine is vocaal ook altijd het sterkst geweest wanneer hij gewoon zijn woede tussen zijn tanden door slist in plaats van dat hij daadwerkelijk een poging tot zingen doet.
Die woede en venijn zijn dan ook het beste terug te horen in het snelle Liar (de manier waarop hij "You're A Fucking Liar" uitkraamt) of Hook In Mouth. Ook zijn breekbaarheid is goed terug te horen in bijvoorbeeld In My Darkest Hour, opgedragen aan Dave's ex-bandmaat, Metallica-bassist Cliff Burton, die tragisch omkwam tijdens een busongeluk. Het verdriet is zo duidelijk hoorbaar dat dit tezamen met de doeltreffende lyrics en de prachtige melodie zorgt voor het onbetwiste hoogtepunt van deze plaat.
Helaas is niet alles geweldig aan deze release. Vooral de productie is nogal mager en slordig, al is dit op de later uitgebrachte remaster aardig weggepoetst. De reden van de slechte productie heeft vooral te maken met de ruzies onderling en met de mixer. Ook heeft het vast niet geholpen dat geen een van de bandleden ooit echt nuchter in de studio stond. Ook is So Far, So Good... So What! nogal aan de korte kant, zeker als je meetelt dat het eerste nummer een instrumentale opener is en Anarchy In The U.K een niet onverdienstelijke cover van The Sex Pistols. Dan hou je nog maar zes songs over, maar gelukkig spreekt de kwaliteit daarvan voor zichzelf.
Uiteindelijk is dit album een voorbode voor het nog betere Rust In Peace. Megadeth lijkt hier dan ook al een beetje naartoe te werken. Vooral het maken van ingewikkelde songstructuren, waarbij een compositie alle kanten op kan gaan, zal later nog beter uitgewerkt terugkomen. Desalniettemin staat het schijfje bol van de klassiekers, waarbij vooral de razernij van Dave Mustaine overeind blijft, alsmede het heerlijke gitaarspel. Het is dan ook niet anders dat elke Megadeth-fan So Far, So Good...So What! ongetwijfeld in huis hebben zal hebben, want dat is zeker waar deze plaat thuishoort.
Tracklist:
1. Into The Lungs Of Hell
2. Set The World Afire
3. Anarchy In The U.K (Sex Pistols-cover)
4. Mary Jane
5. 502
6. In My Darkest Hour
7. Liar
8. Hook In Mouth
.jpeg){kind=small}
