Die klanken bouwt de gitarist hier doodleuk uit. Zijn schrijfstijl en spel zijn normaal gesproken al een bepalende factor bij zijn broodheer. Dus is het niet zo gek dat deze soloplaat heel erg aan Airbag doet denken. Als het de vierde plaat van dat gezelschap was geweest, had ik daar geen vraagtekens bij gezet. De kwaliteit is net zo hoog. Ook Bjrn Riis brengt ons progressieve rock met veel ruimte voor melodie, jankende gitaarsolo's en atmosferisch toetsenwerk. De invloed van een bandje genaamd Pink Floyd ligt er dik bovenop. Inderdaad, ook net als bij Airbag.
Nu had ik mezelf voor kunnen nemen om de naam Airbag zo weinig mogelijk te noemen. Maar dat kan simpelweg niet. Ik vraag me namelijk serieus af waarom deze plaat niet gewoon onder die naam is uitgebracht. Het personeel mag dan verschillen, maar voor de rest is alles precies hetzelfde. Riis klinkt zelfs exact als zanger Asle Tostrup. Misschien dat de nadruk iets meer op het gitaarwerk ligt, maar voor de rest hoor ik geen verschillen. Overigens bedoel ik daar niet mee dat ik dat erg vind. Ik ben sinds het fantastische album Identity uit 2009 verliefd op de sound van deze Noren. Voor mij kan het niet genoeg zijn. Dus is het wat mij betreft genieten geblazen van relaxte en uitgesponnen kunstwerkjes als Stay Calm en het bijna-titelnummer Lullaby In A Car Crash. Riis neemt heerlijk de tijd om de songs goed op te bouwen en trakteert de luisteraar met regelmaat op een prachtige solo.
Inmiddels zit Airbag in de studio voor de vierde studioplaat. Maar met deze geschiedenis in het achterhoofd is het wat in mijn optiek gewoon de vijfde cd. Dit solowerk past naadloos tussen de rest van het oeuvre. Misschien dat sommige progliefhebbers dat vervelend of goedkoop vinden, maar die moeten toch ook erkennen dat hier een wereldmuzikant aan de slag is. Lullabies In A Car Crash is op en top genieten geblazen. En dat is toch waar het bij muziek om draait.
Tracklist:
1. A New Day
2. Stay Calm
3. Disappear
4. Out Of Reach
5. The Chase
6. Lullaby In A Car Crash
