Als er ��n vaandeldrager is in het metalcore-genre, dan is dat overduidelijk Parkway Drive. Al vanaf het debuutalbum Killing With A Smile (2005) zit de carri�re van de Australi�rs in de lift en tien jaar later laat de formatie horen dat het plafond nog lang niet bereikt is. De kracht zit hem in de finesse, waarbij de band moeiteloos aanstekelijke gitaarriedels, zwaar beukwerk en grootste refreinen combineert en daarbij altijd duidelijk definieerbaar blijft als Parkway Drive. De nieuwe langspeler Ire demonstreert dit nog maar weer eens en staat vol met makkelijk te verteren nummers die zich meteen in je oren wurmen.

Ire is dan ook de meest toegankelijke plaat die de Aussies tot op heden hebben uitgebracht. Alle songs lijken erop gericht te zijn om elke concertzaal of festivalweide plat te spelen. De kenmerkende snelheid heeft plaatsgemaakt voor een wat lager tempo, waardoor de accenten meer zijn verplaatst naar de zang van Winston McCall en zijn teksten. De nummers zijn melodieuzer van aard en lijken allemaal toe te werken naar verschillende climaxen of andere vormen van interactie met het publiek. Zo zijn de whohowho's meer dan genoeg aanwezig, evenals de nodige breaks, 'vuist in de lucht'-momenten en de opbouw naar verwoestende mosh-stukken.

Dit kan een punt van kritiek zijn, maar dat is niet van toepassing op Ire. Parkway Drive weet deze elementen namelijk prima te smeden tot heerlijk en vloeiend stampwerk. Zo is het aanstekelijke Vice Grip de ideale match tussen stadionrock en metalcore en laat het verwoestende en sterk aan Rage Against The Machine-linkende Crushed geen spaan heel van welk publiek dan ook. Wel moet de band oppassen niet te ver door te slaan in het melodieuze. Zo overtuigt afsluiter A Deathless Song niet helemaal en is het gecre�erde handjeklap-moment � la We Will Rock You in het langzame Writings On The Wall op het randje. Op toekomstig materiaal hoeft het dan ook echt niet softer te klinken.

Maar met maatschappelijk relevante teksten en het hart op de juiste plek weet Parkway Drive met Ire de juiste snaar te raken. Ditmaal bewandelt de band nieuwe paden en dat pakt verrassend goed en catchy uit. Meer melodie en vooral meer cleane zang van Winston McCall is wat het nieuwe plaatwerk te bieden heeft. Dit zal gevolgen hebben voor de fanbase, want waar de een verlangt naar het compromisloze gebeuk uit de dagen van weleer, heeft Ire ook de potentie om de niet zo metal-geori�nteerde luisteraar aan te trekken. Gelukkig verliest de band zijn identiteit niet uit het oog en staan er genoeg zware tracks op de plaat als Dying To Believe, Crushed, The Sound Of Violence en Dedicated. In combinatie met het aanstekelijke materiaal levert een veelzijdig en afwisselend album op, waar meer dan genoeg van valt te genieten.

Tracklist:
1. Destroyer
2. Dying To Believe
3. Vice Grip
4. Crushed
5. Fractures
6. Writings On The Wall
7. Bottom Feeder
8. The Sound Of Violence
9. Vicious
10. Dedicated
11. A Deathless Song