Dat thrash nog altijd springlevend is, bewees Annihilator in 2013 met het album Feast. Deze plaat was het snelste en hardste werk sinds het debuutabum Alice In Hell en bracht mij weer helemaal terug naar dit genre. Dat Feast toch niet mijn meest favoriete Annihilator-album is, ligt aan de zang van Dave Padden en die tenenkrommende ballad Perfect Angel Eyes. Ik ben er niet rouwig om dat hij na elf jaar besloten heeft de band te verlaten.

Wel betekent het vertrek van Dave, dat Jeff Waters nu ook de zang maar weer voor eigen rekening neemt. Geen straf, want dat deed hij op King Of The Kill ook uitstekend en daarna op meer platen. Jeff is naast een muzikale duizendpoot ook een controlfreak. Hij doet zo ongeveer alles zelf om de herkenbare sound van Annihilator tot in perfectie op de plaat te krijgen. Het is een band, maar alleen op het podium. Niet als kritiek bedoeld, want ik ben een fan van het eerste uur en Jeff kan in mijn ogen niet zo snel iets verkeerd doen.

Suicide Society is al weer het vijftiende album en terugkijkend op de discografie moet ik bekennen dat ik tot op heden alleen Never, Neverland, het tweede album, van begin tot eind ijzersterk vind. Zelfs het ongeëvenaarde debuut bevat naast uitstekende tracks, met als absolute uitschieter Alison Hell, ook wat minder boeiende nummers.

Zo nu en dan gooit Jeff er ook een stijlverandering in en dat is nu ook weer het geval, al blijft het onmiskenbaar Annihilator. Ik schrok een beetje van de titeltrack, want hoewel het een lekker nummer is, mist deze track het kaliber van een echte opener als Deadlock. Gelukkig wordt dat goedgemaakt door My Revenge, waarmee Jeff zijn liefde voor het oude werk van stijlgenoten Metallica en Megadeth niet onder stoelen of banken steekt en datzelfde doet hij nog sterker in Break Enter. Dat je zo nu en dan ook bekende fragmenten hoort van de eerdere albums, zoals in het refrein van Creepin’ Again, is ook niet vreemd na zoveel platen.

Wanneer ik een ballad zou willen horen van Annihilator, dan is het een nummer als Snap. Geen echte ballad en zeker geen liefdesliedje, maar hier krijg ik wel kippenvel van. Er wordt op deze plaat meer gecombineerd met andere stijlen, vooral met heavy metal. Het is uiteraard niet zo dat je typerende stijlkenmerken van Annihilator niet meer zou herkennen, maar over het algemeen kun je wel stellen dat Suicide Society een ingetogener en diverser karakter heeft in vergelijking tot de voorgaande platen, mede doordat Jeff zelf ook weer zingt.

Suicide Society is een bijzonder goed album geworden, waarmee Jeff Waters bewijst dat Annihilator nog best een aantal jaren mee kan. Het verschil met Never, Neverland is dan ook dat deze plaat van begin tot eind goed is, maar een echte uitschieter als The Fun Palace of Phantasmagoria ontbreekt.

Tracklist:
1. Suicide Society
2. My Revenge
3. Snap
4. Creepin' Again
5. Narcotic Avenue
6. The One You Serve
7. Break, Enter
8. Death Scent
9. Every Minute