De Poolse progrockformatie stond ook voor een moeilijke keuze. Gaan we echt doen wat we zelf willen met de nieuwe songs? Ja, het is tijd om te veranderen. Tijd om meer onszelf te zijn. Die durf pakt goed uit, al zullen er fans van het oude werk zijn die bepaalde elementen van het vroegere werk missen. Zo is de metal vrijwel geheel verdwenen en zijn er geen songs meer van meer dan tien minuten. Towards The Blue Horizon duurt iets meer dan acht minuten en het wat kortere Under The Pillow voelt nog het langste aan.
Het nieuwe album is rustgevend, toegankelijk, introspectief. Het is een ingetogen en consistent werk dat het beste als geheel te beluisteren is en dat moeiteloos de aandacht weet vast te houden. De wijsheid 'Het geheel is meer dan de som der delen' gaat hier beslist op, al zijn er individuele hoogtepunten. De muziek doet nog altijd melancholisch aan, maar is lichter dan de rest van de discografie. Het geeft ruimte en nodigt uit om te reflecteren. De pastelkleuren op de hoes (het ontwerp is van Travis Smith, bekend van zijn werk voor onder andere Katatonia en Opeth) geven dit goed weer.
De productie is helder, zacht en ruimtelijk. Zanger/bassist Mariusz Duda krijgt de meeste ruimte. Zowel zijn stem als zijn bas staan prominent in de mix. Luister maar eens naar de viersnaar in Caterpillar And The Barbed Wire en het swingende #Addicted. Het zorgt voor een heerlijke groove en je kunt de extra loopjes goed horen. In laatstgenoemde vormt het basspel een mooi contrast met de relaxte vocalen van de frontman, net als in het prachtige, emotionele Afloat.
Er zijn jammer genoeg weinig keyboard- en gitaarsolos. Toetsenist Michał Łapaj krijgt overigens wel meer ruimte dan voorheen en benut die overigens uitstekend, zowel met sfeerbevorderende synthesizer-/hammondorgelakkoorden en melodien. Er is af en toe wel een gitaarsolo van Piotr Grudziński (zoals in het seventies-achtige Under The Pillow), maar in totaal zijn ze op een hand te tellen en niet van het niveau van eerder werk. Het draait echt om de flow van de songs zelf en daar is relatief weinig ruimte voor individuele hoogstandjes. Het deels stevige Saturate Me biedt de luisteraar nog de meeste uitdaging. Andere tracks zoals de mooi opbouwende opener en de single Discard Your Fear kun je na een paar luisterbeurten al meezingen.
Love, Fear And The Time Machine is een ambitieus, consistent, volwassen album dat heerlijk wegluistert. Verder weg van metal, meer richting jaren zeventig en tachtig. Het zal de Polen vele nieuwe fans opleveren en ze verliezen er wellicht wat liefhebbers van het oude werk door. Het is in ieder geval een goed album, dat het beste in zijn geheel te beluisteren is. Een die je aan het denken zet over gemaakte keuzes en belangrijke beslissingen. Een besluit om dit nieuwe album aan te schaffen, is in ieder geval geen moeilijke. Verplichte aanschaf voor de fans van Riverside en een aanrader voor liefhebbers van progrock.
Tracklist:
1. Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)
2. Under The Pillow
3. #Addicted
4. Caterpillar And The Barbed Wire
5. Saturate Me
6. Afloat
7. Discard Your Fear
8. Towards The Blue Horizon
9. Time Travellers
10. Found (The Unexpected Flaw Of Searching)
