Ben je bereid je roze bril af te zetten of stoor je je net als ondergetekende aan de houding van Slayer in de laatste jaren? Lees dan gerust verder. Er is natuurlijk veel gebeurd dat de integriteit van de heren Kerry King en Tom Araya in twijfel trekt. In de eerste plaats is er natuurlijk de dood van Jeff Hanneman, waarna het Slayerkamp de draad wel erg eenvoudig oppakte. Ook is er het bizarre ontslag van Dave Lombardo toen hij doorvroeg naar waar de tourinkomsten precies bleven. Was dit nou de hechte vriendenclub die ooit thrashklassiekers aan de lopende band afleverde? Kerry King is van metalheld vervallen tot een businessbobo en is dit nou iemand waarvan je zo graag een nieuwe plaat wilt horen?
Slayer opent zijn twaalfde plaat met het beste nummer. Nee, dat is niet de titeltrack, maar het instrumentale Illusions Of Saviour. Zowaar is er wat interessant gepingel en een goede opbouw te horen. Er ontstaat zelfs enige opwinding achter het laptopje waarop ik dit verhaal typ, maar het vervolg laat precies horen wat ik eigenlijk verwachtte. Slayer komt op zijn oude dag gewoon niet verder dan geinige, gerecyclede deuntjes waarna steevast snelle, simpele riffs te horen zijn. De meest schrijnende voorbeelden zijn de titeltrack en Implode. De teksten zijn kinderlijk en gekunsteld. Een nummer als When The Stillness Comes valt op tussen al dit geweld. Niet vanwege de kwaliteit, maar simpelweg omdat de snelheid even teruggeschroefd wordt.
De songs druipen nou niet bepaald van de kwaliteit, maar er valt heus wel wat positiefs te melden. Zo mogen de heren zich in de handjes wrijven dat ze niet met Rick Rubin in zee zijn gegaan. Geluidsveteraan Terry Date heeft de nieuwe plaat laten ademen en een prettig geluid gegeven. Het is deze productie die ervoor zorgt dat het geheel ondanks alles toch prettig wegluistert. Soms zijn de gitaren vervelend laag gestemd, maar verder doet het denken aan de Slayer van minstens 25 jaar geleden. Hordes fans gaan deze plaat in huis halen en ik ben ervan overtuigd dat het grootste deel zal genieten. Echter niet van het geweldige songmateriaal, maar dat het vooral prettige herinneringen oproept. Dat is ook een kwaliteit, maar ik geloof niet dat het op de lange termijn werkt.
Toegegeven, Repentless klinkt wel een stuk beter dan World Painted Blood. Zo gemaakt donker en semi-experimenteel is het nieuwe werk niet. Dit is een stuk directer, maar ik mis nog altijd de passie. Alleen Tom Araya zingt nog met overtuiging. Dat heeft hij altijd gedaan, al laat zijn stem de laatste jaren wel erg vaak te wensen over. Verder klinkt Gary Holt vooral uitgeblust en denkt Kerry King vooral aan zijn bankrekening. Slayer wordt opvallend vaak geroemd als pionier en revolutionair, zelfs in de laatste jaren. Het verleden van de band wil ik niet betwisten, maar de mate van zelfplagiaat is vooral beschamend.
Tracklist:
1. Delusions Of Saviour
2. Repentless
3. Take Control
4. Vices
5. Cast The First Stone
6. When The Stillness Comes
7. Chasing Death
8. Implode
9. Piano Wire
10. Atrocity Vendor
11. You Against You
12. Pride In Prejudice
