Voor Rebellion geldt dat ook, maar wel in wat mindere mate. Het avantgardistische is er niet minder om geworden, maar in tegenstelling tot het vorige album voelt die experimentatie op Rebellion af en toe ook wel een beetje aan als doel op zichzelf (experimenteren om het experimenteren). Daardoor voelt de muziek bij vlagen wat gekunsteld aan en verliest Decline Of The I zich soms iets teveel in interessantdoenerij. Vooral The End Of Prostration lijdt daaronder. Tegen het eind verzuipt het nummer in een soort mislukt elektroritme. Toch is ook Rebellion over de gehele linie een intrigerend album geworden, met de nodige sterke momenten. Zo weet Hexenface wel te overtuigen met zijn hakkende riffs en indrukwekkende, drievoudige vocale bijdrage. De combinatie van grunts, gekrijs en hoog gekerm zorgt voor een intense belevenis.
De muziek komt vooral uit de koker van A.K., die inmiddels een imposant cv heeft opgebouwd. De manier waarop industrial-, ambient-, en elektro-invloeden in de black metal worden vermengd, doet denken aan het latere werk van Love Lies Bleeding (een enorm onderschatte band overigens!). Zo begint Deus Sive Musica als een combinatie van martial industrial (Arditi) en rhythmic noise la Needle Sharing, om vervolgens ruimte te geven aan meer traditionele blackmetalinvloeden. Het is het meest interessante nummer op Rebellion. Het afsluitende On Est Bien Peu De Chose is dan weer een beetje irritant met zijn saaie muzikale omlijsting en pretentieus, Frans geneuzel.
Zo is ook Rebellion in ieder geval een boeiend album, maar zijn er ook momenten waarop Decline Of The I zichzelf een beetje voorbij lijkt te rennen. Voor blackmetalpuristen zal er sowieso weinig te genieten zijn met dit album, maar liefhebbers van een wat meer avantgardistische insteek zullen hier zeker iets van hun gading op vinden.
Tracklist:
1. Lower Degree Of God's Might
2. Hexenface
3. Le Rouge, Le Vide Et Le Tordu
4. The End Of Prostration
5. Pieces Of A Drowned Motion
6. Deus Sive Musica
7. On Est Bien Peu De Chose
