Als we de zangeressen van Goat wegstrepen, houd je dan niet Hills over? Beide acts zijn Zweeds en laten praktisch niets los over zichzelf. Goat beweert uit een mysterieus, wereldvreemd plaatsje te komen, maar is er iemand die dat gelooft? Goat zit net als Hills bij het piepkleine Rocket Recordings en de muzikale verschillen zijn minimaal. Je kunt misschien denken dat Hills probeert mee te liften op het succes van Goat, maar ook op Master Sleeps hoor je de overeenkomsten, al zijn die wel minder. Last but not least, Zowel Hills als Goat stonden op de bill voor Roadburn 2013. De show van Hills ging echter niet door.
Min of meer heb ik de muziek van Hills al omschreven. Frid klinkt als een veel minder swingende versie van Goat. Dansbaar is het al helemaal niet. Dit album nodigt vooral uit om te dwalen door boeddhistische tempels. Het is een aaneenschakeling van zalige klanken en nu al probeer ik me in te beelden hoe briljant deze muziek wel niet zal zijn met een goede joint of een portie magische paddestoeltjes. Het lijkt allemaal eenvoudig, maar de gitaren, fluiten en gongen hebben echt wel wat te bieden. Death Will Find A Way heeft nog het meest weg van een song met kop en staart, maar dat houdt niet in dat dit een inconsistente plaat is. Verre van zelfs! Ondanks het simpele en willekeurige karakter vallen de puzzelstukjes steeds weer op hun plaats. Frid is dus uiteraard geschikt voor Goatfans, maar ook degenen die het hectische karakter van die band niet trekken.
Tracklist:
1. Kollektiv
2. National Drone
3. Anukthal Is Here
4. Milarepa
5. Och Solen Snkte Sig Rd
6. Death Will Find A Way
