Toen enkele maanden geleden op de website van Ghost het Habemus Papam voor Papa Emeritus III verscheen, wisten de kenners al hoe laat het was: een nieuw album van het Zweedse Ghost is in aantocht. Meliora is de titel van de derde langspeler en is de opvolger van Infestissumam uit 2013. De groep die gehuld in duisternis en angstaanjagende kostuums met enige ironie de duivel en aanverwanten bezingt, schotelt de luisteraar dit keer tien nummers voor die een stuk ruwer zijn dan die op voorganger Infestissumam. Dit doet de band zonder afbreuk te doen aan hun bekende geluid dat doorspekt is met jaren zestig en zeventig invloeden, progressieve rock, popdeuntjes die doen denken aan Abba en The Beatles, surf en meer. Meer nog dan voorgaande albums is Meliora n geheel en daardoor lijkt het qua stijl en opbouw erg op een rockopera.
Meliora opent heerlijk onheilspellend met Spirit dat wordt ingeleid met een traditioneel horrorfilmdeuntje. Het valt direct op hoe Ghost weet te wisselen van mineur naar majeur met aan de ene kant hoopgevende refreinen tegenover gevaarlijk klinkende coupletten. Daarnaast valt het knappe gitaarwerk meteen op en de mooie balans van de nummers. De solo's zijn spannend en sluiten goed aan bij de rest van het nummer, maar doen tegelijkertijd denken aan progressieve rockbands van de jaren zeventig. Het samenspel van keyboard en gitaar zorgt voor interessante melodielijnen. De muziek is catchy en klinkt in eerste instantie eenvoudig, maar bij nadere luisterbeurten ontdek je steeds meer en is het knap hoe goed en gebalanceerd de nummers in elkaar zitten.
Dat hoge niveau van musiceren weet de band het volledige album vast te houden. Een groot pluspunt ten opzichte van de voorganger van enkele jaren geleden, want die schijf bevatte toch ook enkele mindere nummers. From The Pinnacle To The Pit valt op door het moddervette baswerk dat zorgt voor een geweldige swing, terwijl het beladen Cirice weer een geheel andere sfeer weet op te roepen. Cirice, dat als single op gemengde reacties kon rekenen, lijkt hoofdthema te zijn van deze rockopera en komt beter tot zijn recht wanneer je de plaat als geheel beluistert.
De echt grote verrassing van Meliora volgt na een korte interlude in de vorm van Spksonat. He Is is tussen al het rockgeweld een verademing van licht en luchtigheid in de vorm van een spannende jaren zeventig ballade die akoestisch opent, maar aan het slot spetterend eindigt in een explosie van progressieve rock. Ghost zou echter Ghost niet zijn om na zo'n baken van licht er niet flink op los te gaan met het ontzettend ruige Mummy Dust dat doet denken aan een mengelmoes van Mercyful Fate en een duistere versie van de rockmusical The Wiz. Een combinatie die later nog eens terugkomt met het boosaardige hoogtepunt Absolution. Het einde van Meliora is de song Deus In Absentia, dat als een echte epiloog voelt na al het voorgaande rockgeweld.
De conclusie laat zich al raden, Ghost heeft met Meliora een echte topplaat afgeleverd en overtreft daarmee de verwachtingen na het wat wisselvallige Infestissumam. Echte minpunten zijn er eigenlijk niet te noemen. De schijf is iets korter dan de voorganger, maar dat scheelt qua speelduur slechts een enkel nummer. Belangrijker is het op te merken dat deze schijf voorbij lijkt te vliegen en je hem na afloop meteen nog eens wil horen. Een groter compliment kun je een nieuwe plaat niet maken.
Tracklist:
1. Spirit
2. From The Pinnacle To The Pit
3. Cirice
4. Spksonat
5. He Is
6. Mummy Dust
7. Majesty
8. Devil Church
9. Absolution
10. Deus In Absentia
