Zoals Metallica de jaren tachtig kleur gaf en de jaren negentig aan Pantera toebehoorden, beschouw ik Lamb Of God als de meest toonaangevende metalband die de eenentwintigste eeuw ons tot nog toe gebracht heeft. Ashes Of The Wake (2004) en Sacrament (2006) zijn als moderne klassiekers te beschouwen. Wereldwijd heeft het vijftal uit Richmond motherfucking Virginia zowel concertzalen als festivalweides platgespeeld en uitzinnige menigtes overrompeld met hun aanstekelijk groovende doch technisch onderlegde pure American metal.
Dit succesverhaal werd, kort na de release van zesde album Resolution, bruut verstoord toen frontman Randy Blythe in juni 2012 beschuldigd werd van doodslag. Een tijdens een concert in Praag van het podium gewerkte fan kwam ongelukkig ten val en overleed. Als gevolg van dit tragische voorval bracht Blythe meer dan een maand door in een Tsjechische gevangenis. Het eerste wat ik dacht toen ik het nieuws destijds hoorde, was dat een volgend Lamb Of God-album waarschijnlijk in het teken zou staan van deze onfortuinlijke episode. Om zoiets vreselijks te verwerken, zou het ook wel een zeer beladen en heftig album moeten worden, zowel muzikaal als emotioneel.
Hier is het dan. VII: Sturm Und Drang. Vernoemd naar een achttiende-eeuwse Duitse literaire stroming, die een afwijzing van rationalistische beperking door middel van vrije expressie van emoties behelste. Dat dit album overloopt van die extreme emoties blijkt al snel in het verontrustende 512, dat beschrijft hoe Blythe zich in de cel met datzelfde nummer voelde. ""My hands are painted red / My future's painted black / I can't recognize myself, I've become someone else"".
Hoewel het vorige album Resolution best in de smaak viel, bekroop mij tijdens het beluisteren wel een beetje het been there, done that-gevoel. Drie jaar na de release moet ook geconstateerd worden dat ik weinig op de plaat terugval en het zich geenszins kan meten met een geweldenaar als Ashes Of The Wake. Om boeiend te blijven, zou Lamb Of God op een volgend album zichzelf opnieuw uit moeten vinden. Dat is ze gelukt. Meest in het oog springende bewijs daarvan is Overlord, waarop Blythe bewijst naast een vervaarlijke brul ook een prettige zangstem in pacht te hebben. Hij herinnert zelfs aan wijlen Layne Staley van Alice In Chains! Wanneer je de riffs en opbouw hoort, besef je dat zuiver zingen de enige juise keuze was op deze track. Menigeen zal er ongetwijfeld kwaad van spreken, maar hier bevalt het prima. Hoewel Overlord muzikaal softer is dan we van het vijftal gewend zijn, wordt er niet aan impact ingeboet. En op de helft mondt de, met enige fantasie een powerballad te noemen, track alsnog uit in een vette climax. Overlord doet me eigenlijk nogal aan This Love van Pantera denken: ook softer dan het overgrote deel van hun discografie, maar allesbehalve zachtzinnig.
Uiteraard staat er nog genoeg typisch Lamb Of God-materiaal op Sturm Und Drang. Erase This en Delusion Pandemic zijn daar de meest geslaagde voorbeelden van. Fans kunnen hun tanden zetten in de uit duizenden herkenbare riffs en grooves, die live ongetwijfeld weer voor spectaculaire moshpits zullen zorgen. Het blijft verbazingwekkend hoe gitaristen Willie Adler en Mark Morton al sinds de begintijd, waarin het Lam Gods nog als Burn The Priest door het leven ging, de ene na de andere killer-riff uit hun mouwen schudden. Luisterend naar Sturm Und Drang lijkt het enkel logisch dat Dave Mustaine drummer Chris Adler vroeg om met hem aan nieuw Megadeth-materiaal te werken. Ook bassist John Campbell is trouwens goed te horen. Dat is te danken aan vaste producer Josh Wilbur, die Lamb Of God een duidelijk gedefinieerd, maar niet al te klinisch klinkend geluid meegeeft.
Ook enkele gastbijdragen zorgen voor verrassingen. Chino Moreno van Deftones leent zijn kenmerkende stemgeluid voor het ziedende Embers. Het ontpopt zich tot een van de sterkere tracks op Sturm Und Drang. Torches, het afsluitende duet tussen Blythe en Greg Puciato van The Dillinger Escape Plan is minder geslaagd. Het is niet zon monumentale hekkensluiter als Reclamation op Wrath (2009) was. Het is echter een kleine smet op een verder zeer coherent en stoer metalalbum.
Lamb Of God verkent op full-length nummer zeven nieuw terrein, zonder zijn oorsprong uit het oog te verliezen. Daarnaast is het, zoals verwacht, hun meest emotioneel beladen en bevlogen album geworden. Sturm Und Drang is een cd die ze enkel steviger in het zadel zal zetten.
Tracklist:1. Still Echoes
2. Erase This
3. 512
4. Embers
5. Footprints
6. Overlord
7. Anthropoid
8. Engage The Fear Machine
9. Delusion Pandemic
10. Torches
