Dertien tracks moest ik uitzitten en dit Dirty van enige kritiek te voorzien. Ik moet toegeven dat het behoorlijk wat moeite koste om dit album in zijn geheel te beluisteren. De songs worden nergens namelijk spannend en blinken niet uit in genialiteit. Een echte 'dertien-in-een-dozijn'-plaat. Zanger Gernot Schilcher probeert zijn stem dikwijls te forceren in de hogere regionen en is bij vlagen irritant en niet toonvast. Daarbij zijn de songs te vlak om op te vallen in het AOR-genre. Dit hebben we vaker, en niet onbelangrijk, in het verleden vooral stukken beter gehoord.
Redelijke songs die voorbijkomen, zijn het aardig opgebouwde Burning My Heart, Fire And Ice, The Island I Know en opener Kill The Dragon. Ride On Me (waar ook een videoclip van geschoten is) daarentegen is weer te simplistisch van aard. Dit geldt ook voor Hell To Fuck. Het akoestische en afsluitende Up On Stage valt in de categorie 'Slaapverwekkend'.
Volgens de bio wordt Loud At Least! vergeleken met bands als Whitesnake en Gotthard. Veel te hoog gegrepen en daardoor komen ze nog niet in de buurt van deze grootheden. Omdat de gitaarsolo’s van het tandem Robert Einwallner en Andreas Döringer af en toe wel lekker klinken en de ritmesectie haar werk ‘gewoon’ naar behoren doet, komt Dirty net op een voldoende uit. De Oostenrijkers stonden al niet bekend om melodieus talent af te leveren. Ook Loud At Least! komt daarin niet verder en mag zich aansluiten bij de grote stroom grijze middelmaat.
Tracklist:
1. Kill The Dragon
2. I Am
3. Burning My Heart
4. Ride On Me
5. Fire And Ice
6. Dirty
7. Anything
8. Warm Rain
9. Love At First Bite
10. Heaven Is Calling
11. Hell To Fuck
12. The Island I Know
13. Up On Stage
.jpeg){kind=small}
