Gelukkig weet Cradle Of Filth op plaat zijn relevantie te behouden. Met werkstukken als Godspeed On The Devil's Thunder en Darkly, Darkly, Venus Aversa leverde de band in het afgelopen decennium zelfs twee albums af die zich met het oudere materiaal kunnen meten. Helaas staan daar met Thornography en ook het in 2012 verschenen The Manticore And Other Horrors twee wat minder inspirerende releases tegenover, hoewel die platen zeker niet slecht waren. Met het deze maand verschijnende Hammer Of The Witches levert Cradle Of Filth alweer zijn elfde full-length af.
De bezetting heeft intussen weer - zoals wel vaker bij deze groep - de nodige veranderingen gezien. Zo verlieten vorig jaar beide gitaristen de band. Daarvan zal het vertrek van oudgediende Paul Allender ongetwijfeld de grootste aderlating zijn geweest. Als vervangers zijn de live-gitaristen van de vorige toer - Richard Shaw en Marek merda - aan de line-up toegevoegd. Het is echter maar de vraag in hoeverre zij een rol hebben gespeeld in de totstandkoming van deze plaat. Het zal fans niet veel uitmaken: de hamvraag is immers of Hammer Of The Witches een goed album is.
Het antwoord op die vraag is een duidelijk 'ja', hoewel erbij vermeld moet worden dat de band wel aan uniciteit heeft moeten inboeten. Cradle Of Filth klinkt gedreven en verrassend fel. Zoals ook op de latere platen zijn er de nodige thrashinvloeden in de sound te bespeuren. Dat was al zo in het gitaarwerk, maar tegenwoordig ook in het voortdurend hoog liggende, jachtige tempo. Het drumwerk is krachtig en ook de screams van Dani Filth klinken nog steeds goed, hoewel er ongetwijfeld het een en ander aan 'gefinetuned' is.
Enerzijds is Hammer Of The Witches daardoor een buitengewoon solide metalalbum geworden. Anderzijds mis ik wel een beetje het theatrale aspect van de band, wat bij een album als Darkly, Darkly, Venus Aversa toch nog een stuk beter uit de verf kwam (niet in de minste plaats door de sterke female vocals van Ashley Jurgemeyer). Ook de symfonische elementen zijn meer ingeperkt dan voorheen. De keyboards vervullen eigenlijk vooral een bijrol, want de hoofdrol wordt opgeist door de thrashy riffs die toch behoorlijk stevige nummers als Yours Immortaly en Deflowering The Maidenhead, Displeasuring The Goddess kenmerken.
Het titelnummer is het sterkste nummer op dit album. Enerzijds is het eigenlijk de enige track die enigszins een terugkeer naar de gloriedagen van weleer laat horen, maar dan wel met een flinke dosis peper, want de versnellingen zijn imponerend en bijzonder effectief. Het is jammer dat Cradle Of Filth het hoge niveau niet helemaal tot het eind vasthoudt, want Right Wing Of The Garden Triptych, The Vampyre At My Side en Onward Christian Soldiers behoren niet tot het spannendste materiaal van de band. Daarvoor lijken ze iets te veel op de automatische piloot gecomponeerd te zijn.
Hammer Of The Witches is misschien wel het beste dat je mag verwachten van een band die toch in de nadagen van zijn carrire is. Vergelijkingen met klassiekers als Dusk And Her Embrace, Cruelty And The Beast en Midian vallen onontkoombaar in het nadeel van deze plaat uit. Wie zich echter realiseert dat Cradle Of Filth niet meer die band van weleer is, hoort in de meer thrash- en gitaargerichte aanpak een band die er gewoon lekker stevig tegenaan wil gaan - en dat op hoofdlijnen zeker overtuigend doet.
Tracklist:
1. Walpurgis Eve
2. Yours Immortally
3. Enshrined In Crematoria
4. Deflowering The Maidenhead, Displeasuring The Goddess
5. Blackest Magick In Practice
6. The Monstrous Sabbat (Summoning The Coven)
7. Hammer Of The Witches
8. Right Wing Of The Garden Triptych
9. The Vampyre At My Side
10. Onward Christian Soldiers
11. Blooding The Hounds Of Hell
