Dat neemt niet weg dat het in muzikaal opzicht nog steeds smullen is. Go To Hell (hoorbaar met echtgenote Robin Beck op de allerhoogste vocale treden) is, samen met 100 Mph en Die To Tell nog een redelijk ouderwetse stamper, en ook Indestructible hakt er lekker op los, compleet met de bekende koortjes. Met de semi-ballad Pillar Of Salt laat Christian horen nog steeds over een uitstekende stembeheersing te beschikken in de hoge regionen, terwijl de opbouw en structuur echt magistraal zijn.
Met Call My Bluff komt de beloofde zoetere stadionrock om de hoek kijken. Zoet, maar beheerst en uiteraard met koortjes. Er volgen nog een paar songs die dit predikaat verdienen, en hiermee tracht de band de balans tussen ouderwetse en moderne rock gestalte te geven. Alsof de albumtitel zegt dat goede hardrock nooit verloren zal gaan. En dat bewijzen ze met de afsluiter Stand And Deliver dat lekker los gaat, maar van mij iets energieker geproduceerd had mogen worden.
Het zijn vaak riffs van (meester)gitarist Jimi Bell die de basis vormen voor nieuw songmateriaal. Ik vind de riffs en de solo's wat minder dan op de voorgaande albums, maar qua songstructuur is er wel weer wat moois van gemaakt. Het rauwe (even vergeleken met het nummer Battle van het vorige album) is er een beetje van af, en dat zal niet iedere fan gelijkelijk waarderen. Het staat voor mij echter als een paal boven water dat de band niets aan kwaliteit heeft ingeboet maar slechts haar grenzen iets heeft verlegd richting een snelle versie van Def Leppard. In september gaat er volgens de plannen weer een tour komen. Details zullen te zijner tijd op de officile website bekend worden gemaakt.
Tracklist:
1. Go To Hell
2. Indestructible
3. Pillar Of Salt
4. 100 Mph
5. Call My Bluff
6. We Will Always Be One
7. Die To Tell
8. Another Dawn
9. Eye Of The Storm
10. Ain't Suicidal
11. Stand And Deliver
