Ik kan me mijn eerste kennismaking met Nihill nog heel goed voor de geest halen. Dat was twee jaar geleden. In de volgepakte kleine zaal van de 013, tijdens het Roadburn festival van 2013, betrad deze Nederlandse blackmetalband in een dichte mist van rookeffecten en onder begeleiding van een muur van rondzingende gitaarfeedback en noise-effecten het podium. Na een minutenlange aanslag op de oren barstte het eerste echte nummer los, dat een kolkende, monotone, meditatieve maalstroom aan chaotische black metal bleek te zijn.

Na dit fenomenale optreden nam ik me plechtig voor om het materiaal van dit trio op te zoeken. Maar ja, zoals dat zo vaak gaat, stranden dat soort voornemens even snel als ze opdoemen, zeker als er meer muziek wordt uitgebracht dan �berhaupt mogelijk is om bij te houden. Toen december vorig jaar ineens een nieuw album verscheen, bleek dat een uitgelezen kans om mijn belofte aan mezelf alsnog in te lossen. Verderf, de titel doet veel vermoeden voor deze vierde full-length. Zou Nihill op plaat net zo botvergruizend hard zijn als destijds op Roadburn?

Opener Ghoul maakt in ieder geval duidelijk dat subtiliteit niet hoog aangeschreven staat bij de mannen van Nihill. Een oorverdovend noise-intro lijkt als primair doel te dienen om het kaf van het koren te scheiden onder de luisteraars. Wie dit doorstaat, mag door naar de volgende ronde. Carrion Eaters is een hersenversmeltend intens blackmetalnummer met een volstrekt overstuurde productie (alles in het rood) die als een trap in de ballen aanvoelt. De zwaar van effecten voorziene, mechanische zang (die het midden houdt tussen de orthodoxe vocalen bij Mgła en het machinale stemgeluid bij Blodulv) klinkt alsof Satan zelf in de preekstoel is gaan zitten om hel en verdoemenis te zaaien.

Nihill is echter niet alleen intens imponerend tijdens de woest sidderende kakofonie aan zwartmetalen klanken die de luisteraar in nummers als Wielding The Scythe en Morbus voor de kiezen krijgt. Ook bij de meer ritualistisch geori�nteerde, slepende midtemponummers Kolos en Ossuarium verliest de band niets van zijn intensiteit. Slechts gedurende de tien minuten durende noisetrack Engorged daalt het niveau een beetje, overigens niet vanwege het noisekarakter, maar vanwege de niet meer dan redelijke uitvoering. Het maakt echter eigenlijk al niet meer uit, want als luisteraar hang je dan al lang in de touwen. Als de plaat na 54 minuten ten einde komt, is de stilte die volgt oorverdovend.

Tracklist:
1. Ghoul
2. Carrion Eaters
3. Kolos
4. Wielding The Scythe
5. Spirituum
6. Morbus
7. Engorged
8. Ossuarium