De toestand van de mens staat hierop centraal. Het concept handelt over het immer veranderende en uitdagende leven dat vol tweestrijd en dissonantie is, maar tegelijkertijd veel schoonheid en energie bevat. De verschillende belichamingen en emoties die daarmee gepaard gaan, vormen de basis voor de teksten, het karakter van de muziek en de veranderende sfeer.
De verschillende sentimenten komen terug in moderne, kraakhelder geproduceerde tracks die qua stijl uiteenlopen van atmosferische rock, dissonante, complexe metal en catchy heavy rock. Door de vele stijlwisselingen en complexe structuren is het wel een plaat die meerdere luisterbeurten nodig heeft om goed gegrepen te worden. Gaandeweg ontwikkelen The Aging Man, Deus Ex Homine, Woes en het fraaie slotstuk Ephemeral zich tot de hoogtepunten. Daarin zijn de ideen het meest memorabel, is de songwriting goed op orde en wordt er een sterke sfeer gecreerd. De uitersten (zware gitaar- en sfeervolle keyboard- of postrock-achtige tokkelpartijen) sluiten goed op elkaar aan en de zangmelodien kun je na een paar maar beluisteren zo meezingen.
De heldere en melodieuze popstem van Fia eist veel aandacht op en staat hard in de mix. Op momenten dat de zanglijnen memorabel zijn, zoals in A Discordant Call, is dat een pluspunt. Hierin laat ze tevens haar grote bereik horen. Wat daarbij opvalt, is dat het niet alleen de hoge noten zijn die indruk maken, maar ze kan ook mooi laag zingen. Bovendien varieert ze haar volume doorgaans goed, zoals te horen is in het uitstekende Deus Ex Homine.
Er zijn echter ook momenten die ongemerkt voorbijgaan of niet goed werken. Dat geldt zowel voor de zang als voor de muziek. Zo is de combinatie van vette headbangriffs en melodieuze zang in Eigengrau minder geslaagd en L'homme Mauvais is weliswaar uitdagend, maar daarin is Fia niet op haar sterkst en loopt het geheel minder vloeiend. Het is echter nergens ondermaats en elk nummer bevat wel aardige ideen in het straatje van Tesseract, Devin Townsend, Lacuna Coil of The Agonist, maar bepaalde stukken blijven niet hangen. Dat geldt vooral voor de stevige passages, die het moeten afleggen tegen de fraaie rustgevende ambientmomenten.
Duende is derhalve voor een debuut een aangename kennismaking, maar van het geheel blijft te weinig hangen om van een topper te spreken. Er zijn voldoende aanknopingspunten om deze band in de gaten te blijven houden. Die sterke punten liggen vooral in de catchy en atmosferische secties. Hopelijk weet de band daarop voort te bouwen, de complexe elementen op de juiste manier te integreren en de eigen identiteit te bewaren.
Tracklist:
1. The Aging Man
2. Deus Ex Homine
3. Eigengrau
4. L'homme Mauvais
5. Selfta
6. A Discordant Call
7. Woes
8. Angra Mainyu
9. Illuminate
10. Ephemeral
