Hoewel ik eerder nog mijn twijfels uitte bij de noodzaak van de split met Alex Staropoli en Fabio Lione (die onder de naam Rhapsody Of Fire verder zijn gegaan), blijkt dat de muzikale verschillen tussen beide bands inmiddels iets groter zijn. Zo was Dark Wings Of Steel bijvoorbeeld een voor Rhapsody-begrippen verrassend sobere plaat, die zonder allerlei toeters en bellen overeind bleef door prima, bijna ouderwets (sterke) powermetalnummers. Die plaat staat toch wel in schril contrast met Turilli’s gebruikelijk overdadige orkestratie en dramatiek (hoewel personen die niets met het genre hebben waarschijnlijk weinig verschil zullen horen).
Want als er één bijvoeglijk naamwoord is dat Prometheus - Symphonia Ignis Divinus het best samenvat, dan is het wel bombastisch. Alle registers worden opengetrokken: de ene keyboardlaag is nog niet verdwenen, of het volgende koor zet alweer in. Het is een enorm knappe prestatie, maar de vraag is in hoeverre ook de ‘kale’ nummers en melodielijnen overeind blijven. Die vraag werpt zich des te meer op na het vervaarlijk tussen kunst en kitsch balancerende intro Nova Genesis (Ad Splendorem Angeli Triumphantis). Gelukkig valt het mee, zoals de eerste ‘echte’ nummers Il Cigno Nero en Rosenkreuz (The Rose And The Cross) duidelijk maken. Naast de nodige orkestraties worden beide nummers óók gekenmerkt door fris gitaarwerk, fraaie solo’s en groots aangezette, meeslepende refreinen.
Een andere troef is zanger Alessandro Conti. Hij toont zich een uitstekende vocalist die zich moeiteloos staande houdt tussen het instrumentale geweld. Opvallend is dat hij in de Italiaans gezongen nummers (het eerder aangehaalde Il Cigno Nero en Il Tempo Degli Dei) nog net iets meer gevoel lijkt te leggen, maar ook in de Engelstalige nummers kwijt hij zich uitstekend van zijn taak. Hoewel Prometheus - Symphonia Ignis Divinus geen conceptalbum is, draaien veel teksten om mythische, spirituele en bovennatuurlijke thema’s – al dan niet op bekende verhalen gebaseerd. Dat daarbij clichés niet worden vermeden, blijkt wel uit One Ring To Rule Them All, wat mij betreft de enige misser. De Lord Of The Rings-thematiek is inmiddels toch wel genoeg uitgemolken, lijkt mij zo!
Voor de rest is Prometheus - Symphonia Ignis Divinus eigenlijk precies geworden wat ik ervan had verwacht. Dat is tegelijkertijd de kracht en de zwakte van het album. Want hoewel er hoorbaar enorm veel werkuren en vakmanschap in deze plaat zitten, mis ik als luisteraar af en toe de connectie met de muziek. Dat was een euvel dat mij ook al op het vorige album opviel overigens. Hoewel alle ingrediënten van de oudere albums ook hier (in veelvoud) vertegenwoordigd zijn, steekt Prometheus - Symphonia Ignis Divinus dus wel wat af tegen bijvoorbeeld het legendarische Power Of The Dragonflame en Symphony Of Enchanted Lands II: The Dark Secret. Desondanks biedt dit album voldoende fraais om van te kunnen genieten. De orkestratie iets inperken zou Turilli echter geen kwaad doen.
Tracklist:
1. Nova Genesis (Ad Splendorem Angeli Triumphantis)
2. Il Cigno Nero
3. Rosenkreuz (The Rose And The Cross)
4. Anahata
5. Il Tempo Degli Dei
6. One Ring To Rule Them All
7. Notturno
8. Prometheus
9. King Solomon And The 72 Names Of God
10. Yggdrasil
11. Of Michael The Archangel And Lucifer's Fall Part II: Codex Nemesis
.jpg){kind=small}
