Na twee sublieme platen (Sweet Vengeance en Descent Into Chaos), die gerust tot de top van het melodieuze deathmetalgenre gerekend mogen worden, heeft Nightrage ondanks alle bezettingswisselingen altijd een relatief consistent niveau weten te bewaken. In 2011 leverde Nightrage met Insidious zelfs een album af dat zich bijna kon meten aan het oudere werk. Vier jaar later ligt met The Puritan de opvolger in de winkels. Ook nu is de bandstructuur niet intact gebleven. Ronnie Nyman is de nieuwe vocalist, die voorganger Antony Hmlinen moet doen vergeten. Ook gitarist Olof Mrck en drummer Johan Nunez hielden het in 2013 voor gezien, waardoor Nightrage inmiddels als trio door het leven gaat.
Het een en ander heeft uiteindelijk ook wel wat gevolgen gehad voor de sound en de kwaliteit op The Puritan. Niet dat die ondermaats is overigens. Nee, ik heb Nightrage ondanks alle ledenproblematiek nog nooit kunnen betrappen op een slecht album. Maar in vergelijking met de beste albums van deze band blijft The Puritan toch wel een treetje lager steken. Zo zijn de nummers over het algemeen wat korter en minder spetterend - en is het smakelijke soleerwerk dat toch ht handelsmerk was, een beetje op de achtergrond geraakt (hoewel de solo in Desperate Vows dan wel weer verrukkelijk is).
Ook al vallen de solo's dan wat tegen, The Puritan bevat nog steeds een flink aantal sterke, melodieuze deathmetalnummers die kunnen bogen op frisse, pakkende melodielijnen. Met name het titelnummer en Foul Vile Life zijn mooie voorbeelden daarvan. Op andere momenten komt Nightrage steviger en wat 'thrashier' over dan voorheen, niet in de minste plaats door de strot van zanger Ronnie Nyman. Zo doet met name With A Blade Of A Knife in sterke mate denken aan Dimension Zero (nooit een slechte zaak overigens), terwijl ook Son Of Sorrow verrassend fel overkomt.
The Puritan is een meer dan verdienstelijk album geworden, maar moet het mijns inziens toch afleggen tegenover het overige werk van Nightrage. De vocalen van Nyman zijn representatief wat dit betreft: weliswaar lekker agressief, maar ook iets te 'brallerig' en monotoon. Dat geldt bij vlagen ook voor de muziek. Hoewel The Puritan dan ook zeker nog zijn rondjes zal draaien - en met het gros der beginnende melodeathbandjes de concurrentie gemakkelijk aan kan - zal dit album ook niet als meest memorabele uit de geschiedenis van de band de boeken in gaan.
Tracklist:
1. The Puritan
2. With A Blade Of A Knife
3. Desperate Vows
4. Endless Night
5. Foul Vile Life
6. Stare Into Infinity
7. Lone Lake
8. Son Of Sorrow
9. When Gold Turns To Rust
10. Fathomless
11. Kiss Of A Sycophant
.jpeg){kind=small}
