Er is een ding wat ik terughoor van The Devils Blood in de muziek van Death Alley. Dat is niet het retrogeluid of de gelaagde gitaarpartijen, maar de drang om niet aan een specifiek genre gebonden te zijn. Toen ik Death Alley vorig jaar leerde kennen, zag ik een punkband in een soort identiteitscrisis. Het probeerde een hardrockjasje aan te trekken dat niet helemaal paste. Enkele maanden geleden zag ik een band die zijn ware ik gevonden had en een spetterend optreden weggaf. Het is fair om te zeggen dat punk nog steeds de basis vormt van Death Alley, omdat de muziek drijft op tempo en agressie, maar het is zoveel meer dan dat.
Death Alley zou nog wel eens een nieuwe trend kunnen starten. Black Magick Boogieland is een frisse wind door het retrorockkamp, waarin allerlei mensen proberen het Led Zeppelin- en Black Sabbathwiel opnieuw uit te vinden. De invloeden op Death Alley zijn talrijk. Omdat deze Amsterdammers een subliem gevoel voor rock-n-roll hebben, noem ik voor het gemak maar even een band Motrhead. De energie is anders, maar de blues is hetzelfde. Douwe is natuurlijk ook geen Lemmy. Toch gaan veel mensen genieten van oudjes als Over Under en Dead Mans Bones. Deze vingervlugge gitaarrock mag tot het beste van het land gerekend worden.
Waar ik zelf nog wel meer van kan genieten, zijn de songs waarin het tempo wat teruggeschroefd wordt, zodat de passie en bevlogenheid waarmee deze muziek gemaakt is, beter hoorbaar is. Ik doel dan op Bewildered Eyes en Golden Fields Of Love. Hier hoor je goed dat de heren in de jaren negentig zijn opgegroeid. Qua geluid zit het ergens tussen Nirvana en Monster Magnet in. Niet de combinatie waar je nou direct een beeld bij kan vormen, maar dat maakt het juist wel speciaal. Tot slot is daar dan nog met Supernatural Predator de lange, epische track die een plaat doorgaans maakt of breekt. Hier niet! Hier wordt de kwaliteit van het album juist benadrukt. Wat een verschrikkelijk tof nummer is dit.
Black magick Boogieland laat horen dat Death Alley in het afgelopen jaar flink gegroeid is. Spelen konden ze al, maar het geheel klinkt hechter. Douwe Truijens zingt inmiddels een stuk beter en Oeds Beydals heeft nieuw leven na The Devils Blood gevonden. Hier vind je acht songs die allemaal anders zijn, maar toch een kloppend geheel vormen. Petje af en een diepe buiging voor Death Alley.
Tracklist:
1. Over Under
2. Black Magick Boogieland
3. Bewildered Eyes
4. The Fever
5. Golden Fields Of Love
6. Stalk Eyed
7. Dead Mans Bones
8. Supernatural Predator
