Een plaat als Ecate is erg lastig te recenseren. Het maakt minder indruk dan Eve, maar onder de juiste omstandigheden is het genieten geblazen. Natuurlijk zet je Ufomammut niet zomaar even tussendoor op. Dit album rondom de Griekse godin met dezelfde naam, neemt de tijd om je te hypnotiseren. Dit luister je niet in de bus of trein, maar s avonds op je zolderkamertje met alle tijd van de wereld. Wel met net genoeg licht om door het prachtige boekwerk te bladeren dat bij de lp (of cd) zit.
Ik snap wel waarom de fans tevreden reageren. Ik heb Ecate echt moeten laten groeien om het te waarderen. Het is een plaat waar je voor in de stemming moet zijn. Zo is Temple alsof je de Olympus beklimt, waarbij de donderslagen van de drums klinken, alsof Zeus je met bliksem bestookt. Revelation is een heerlijk rustpunt, waarna Daemons je naar de Hades laat afdalen. De kracht van de muziek zit in de dynamiek. Ecate is, zoals je van Ufomammut mag verwachten, loodzwaar. De teksten zijn prachtig, maar op plaat niet meer dan een reeks oerkreten. Het blijft knap hoe sommige bands een uur vullen met slechts een handvol riffs.
Enkel van Chaosecret ben ik niet onder de indruk, omdat het nergens sfeervol wordt. Een score van vijf uit zes is heel netjes. Een tijd lang dacht ik met Ecate een miskoop te hebben gedaan, maar dit album geeft haar geheimen niet snel prijs. Een opvallend gegeven, omdat er weinig variatie te vinden is. Dat heb ik zelf toch net teveel gemist, vandaar geen euforische score.
Tracklist:
1. Somnium
2. Plouton
3. Chaosecret
4. Temple
5. Revelation
6. Daemon
